Bir Gün Ölürüm Ben

Bir gün ölürüm ben,
milad benim adımla başlar.
alnımda at koşturur kanlı çocuklar.
bilemem, nereye yağar
sokak ortasında bıraktığım yağmur,
hangi hayatı savurur içimde büyüttüğüm fırtına?
yüzümden bir kuş sürüsü havalanır,
birden bir şarkıyı susar,
kitaplarımda altını çizdiğim yerler.

Bir gün ölürüm ben,
belki bir gece treninin camına düşer başım.
dışarda bir telgraf teli çizip gider karanlığı.
içerde yolcular uyuduğumu sanır,
yalnızca bir kız, düşürdüğüm gülücükten anlar öldüğümü,
yakama bir gözyaşı iliştirir.

Bir gün ölürüm ben,
belki yığılıp kalırım bir dostun kollarında.
güz vurgunu bir çınar gibi dökülüp kalırım.
her yaprağım, kendi rüzgârından sorumlu tutulur.
ta ki uzak bir kışlada toplanma borusu çalınır.
tüfeğini yitirmiş bir asker suçluluğuyla giderim.
derin, sessiz, ışıklı bir göl gibi,
kendi kıyametimi beklerim.

Bir gün ölürüm ben,
belki bir ölüm tezgâhında terler içinde.
o anda, kar fırtınasına tutulmuştur dağ başında bir çiçek.
hiç acı duymam, çiçeğin acısını duyduğum için.
ama ölmekten korka korka ölürüm,
yaşamayı sevdiğim için...

Salih Bolat

"Şahsi fikrim şu ki bir hikâye yazıldığı zaman, hikâyenin başı ve sonu silinmeli. Çünkü biz yazarlar en büyük yalanları bu kısımlarda söyleriz." 

Anton Çehov

Yer Değiştiren Işık

Oral Süzer' in anısına

I.

Kitap gibi okuyor ölümü

Bir andı, gördüm, diyor

Doğmuş güneş bir gözümün ucunda

Batmadan önce parlamış son kez

Bu sefer parmağımın ucunda

Hayatı bir ışık küresi

Hayatı dünyaya sığmamış keskin kahkaha

Hayatı bir merdiven uzaya

II.

Kitap gibi okuyor ölümü

Kimsesiz bir adadan yüzüyordum, diyor

Yanıp bönen düşler kasabasına

Bir tepeden ağır ağır iniyordum

Uyuyan kardeşlerin mağarasına

Hayatı ilk nefesin rüyası

Hayatı kokusunu yitirmemiş Mimoza

Hayatı yuva yapmış avuçlarına

III.

Kitap gibi okuyor ölümü
Yer değiştiren ışıktı, diyor

Yanıp söndü son nefesimi doğurduğum çadırda

Açılıp genişliyordu gökyüzü

Kucak oluyordu evren bana

Hayatı göğe açık bir oda

Hayatı ovalar dolusu güneş dallarda

Hayatı taş sektiriyor şimdi yıldız koyunda

Pelin Özer

05 Mayıs - 03 Haziran 2014, Büyükada

Fotoğraf: Nurcan Azaz,  Üsküdar, İstanbul

Rüzgâr

Bu ne yeşil, ne mavi bu, ne sarı yolumuzda?
Nasıl koyup gitmeli bu denizi, bu kırları?
Uğulda, uğulda, uğulda sonbahar rüzgârı,
Bir dal kırabilir misin bakalım, gönlümüzde?
Bu şarkılar, bu hâlis sözler varken, dilimizde.

Ahmet Muhip Dıranas

Balık Ağzı

Bu bir kılıçbalığının öyküsü

Yazılmasa da olurdu 

Ama bizi yeni sulara götürecek akıntı durdu 

Uskumrunun arkasından gidiyorduk 

Sürünün içinde ben de vardım

 Sırtımda bir zıpkın yarası 

Mutlu olmasına mutluydum 

Nedense gitmiyordu kulağımdan 

Bir türlü o "ağ var" sesleri

 

Denizkızı girmiş düşünceme 

Ben iflah olmam 

Dalyanları birbirine katmak orkinosların harcı 

Dolanınca ağa çok geçmeden küserim 

Bir çocuk bile çeker sandala beni 

Bu kadar ağır olmasam 

Beni böyle koşturan yaşama sevinci 

Kanal boyunca bir o yana bir bu yana

Siz  yok musunuz  siz derya kuzuları 

Kestim kılıcımla karanlığını dibin

Yakamoz içinde bıraktım suları 

Ah ayaz gecelerde olur ne olursa 

Sırtımda bir zıpkın yarası

Alın beni mor kuşaklı bir takaya götürün 

İri gözlerimde keder 

Kılıcımda hüzün 

Satın beni satın beni 

Rakı için

Halim Şefik Güzelson

Yoksul B.B. İçin

1.
Ben Bertolt Brecht, kara ormanlardan.
Karnında getirmiş şehre anam beni.
Ama çekip gidene dek ben bu dünyadan
çıkmayacak ormanların soğuğu içimden.

2.
Asfalt şehirde evimde gibiyim.
Donanmışım son kutsal törenle:
Gazeteyle, şarapla, tütünle,
Güvensiz, aylak, ama sonu mutlu.

3.
İnsanlarla iyi aram. Durur başımda
şapkam herkesinki gibi. İnsanlara bakar
derim: “Bunlar başka türlü kokan birer hayvan.”
“Ne çıkar, derim sonra, benim onlardan ne farkım var?”

4.
Kadınlarla otururum yan yana
salıncaklı koltuğumda sabahları.
Seyrederim onları umursamadan ve derim:
“İşte karşınızda güvenilmez bir adam.”

5.
Akşamları da toplarım erkekleri.
“Bayım” deriz birbirimize hep konuşurken.
Ayaklarını dayarlar masama ve derler:
“Düzelecek işler!” Sormam: “Ne zaman?”

6.
Sabaha doğru alacakaranlıkta ıslanır çamlar,
kuşlar ötüşür, böcekler bağrışır.
Dikerim ben kadehimi şehirde tam o sıra dibine kadar,
atıp izmaritimi, dalarım tedirgin bir uykuya.

7.
Biz, uçarı kişiler,
otururuz yıkılmaz sanılan evlerde.
(Yüksek kapılarını biziz kuran Manhattan adasının.
Biziz kuran incecik antenleri,
Atlantik üstünde konuşan).

8.
Bu şehirlerden arta kalacak ne;
Sokakları dolaşan bir rüzgar kalacak.
Evleri kuranlar mutlu olurlar ama,
Onlar da bir gün bırakır evleri giderler.
Hepimiz bugün var, yarın yokuz,
ne düşünürse düşünsün bizden sonrakiler.

9.
Umarım ki, bir deprem olunca yakında,
söndürmem puromu üzüntüyle.
Ben Bertolt Brecht, kara ormanlardan,
anasının karnında gelmiş asfalt şehre.

Bertolt Brecht

Çeviri: A.Kadir (Abdulkadir Meriçboyu), Asım Bezirci

Gece

el ayak çekildi

gecenin gölgesine bir düş gibi uzandın

kızının üstünü örtmüştün

kolunda uyuyup kalmış karın

gölgen suya değse ıslanır şimdi

acemisin biliyorum

elin ayağına dolaşıyor günü denerken

bir gerçeğe parmak basar gibi

basamıyorsun da ölümün tetiğine

kırkyalan sözcükler kesiyor rüzgarlarını

onun için aylar var ki

zorla uyduruyorsun kendini her role

susturamasan da kafandaki o sesi

dün de bugün gibi

dün de bugün gibi

öfken de bundan

kibar şairlere gülmen de

tuhaf bir adamsın vesselam

canını sıkan bir sokağı

boyuyorsun da

kırmızıya

bir yaprak düşse dalından

altında kalıyorsun

hiçbir şeyin uymuyor kitaplara

ama gel bu sabah

karını öperek uyandır

işe mişe de gitme

kızına kahvaltıyı sen yaptır

sonra pırıl pırıl günü tak yakana

yeni bir hayatın önsözü gibi

kentin kalabalığına karışıp yürü

kimse korkmasın bakışlarından

üstün başın boydan boya gökyüzü

çocukların ellerine bulaşsın dursun

nasıl olsa

hala güzel masallara inanıyorsun

Enver Ercan