Gökkuşağından Darağacı

Şimdi'nin bedeni yok,
Yontuyor geçmiş bilgisiyle
gelecek belki olur diye taşı,
                      taşını kokluyor
                      yontu dağılıyor...

Şimdi'si yitik
            bundan boyuyor
            boyuyor evine aldığı
            ağacın üzerine tüneyip
duvarını, tavanını, geçmişi
            ve geleceği ve her yanını;
            dal kırılıyor...

Şimdi'si yitik
            diziyor diziyor notalarını,
göğe ışık üzerine boncuklarını,
ucuza getiriyor varlığını
           sonsuzun sessizliğiyle
           sonlunun gürültüsü arasında,
O bitirince kıyısında gezindiği
                 yol çöküyor...

Şimdi'si yitik
            bundan yazıyor
            yazıyor enine boyuna
            içini ve dışını ve yeri
            ve göğü ve suyu,
bindiği kadırga
                 o inince batıyor

Nilgün Marmara

Kan Atlası

Emel'e

     "Ben babamın yuvarladığı

       çığın altında kaldım." (*)

Çolak mırıltılarla dövmelenen çocuk

          her gün her gece eğer adasında,

Gözü ağzı elinden alınmış, yosunlar

          sarmış bedenini çığlıklarken bunu

                                           su içinde...

Karada, hançer suratlı abinin rüzgarında

                                     uçar adımları.

Geçmiş ilmeğinde saklıdır arzusu

İçinden karanlık, tekrar ve ilenç

             sızdıran hayret taşında.

Soruyor hatırasında, "sırtımda ve

sırtında gezinen bu ürperti kim,

bir damla süt yerine bu ağu kim?"

ay gözüyle bakmayan kavruk akıllara

                  -boy atmış da salgıları,

                   cücelmiş sezgileri-

bir yanılgı rehavetinde debelenenlere...

Ey, yüzleri

               bir babakuş gölgesine

                                   çakılmış olanlar,

Üzgün adım, ileri marş!

Nilgün Marmara

(*) Ingeborg Bachmann

Düşü Ne Biliyorum

Kimdi o kedi, zamanın

eşyayı örseleyen korkusunda

eğerek kuşları yemlerine,

bana ve suçlarıma dolanan?

Gök kaçınca üzerimizden ve

yıldız dengi çözüldüğünde

neydi yaklaşan

yanan yatağından aslanlar geçirmiş

ve gömütünün kapağı hep açık olana?

Yedi tül ardında yazgı uşağı,

görüldüğünde tek boyutlu düzlüktür o

ve bağlanmıştır körler

örümcek salyası kablolarla birbirine

sevişirken,

iskeletin sevincini aklın yangınına

döndüren, fil kuyruğu gerdanlıklarla.

Yine de, zaman kedisi

pençesi ensemde, üzünç kemiğimden

çekerken beni kendi göğüne,

bir kahkaha bölüyor dokusunu

               düşler marketinin,

uyanıyorum küstah sözcüklerle:

Ey, iki adımlık yerküre

senin bütün arka bahçelerini

               gördüm ben!

Nilgün Marmara

Fotoğraf: Josef Koudelka