Sevgilim Beni Ölü Ele Geçirdin

1926’da yağan bir yağmur

ne zaman istesek sessiz yağıyor böyle

bağışlamak gibi neredeyse ezbere

bu bütün damlalarını bildiğimiz tek yağmur

ama olsun insanın bir yağmuru olsun

herkesin bir yağmuru olsun kaçmaya

kendini özlemeye ve törensiz

gömüldüğünü anlamaya bir aşka

oradaydım sözcüklerin dövüldüğü o harda

uzun maşalarla tuttum adının anlamını

hem alaca kartalların yüzüstü çakıldığı

kayalar da ufalanır kısacık hayat

hem acele ettirilmiş bir gelincik

onaramaz yaprağındaki buruşuğu dedim kıvrıldım

unutmaya indim bırak rüzgâr çevirsin

bırak çevirsin rüzgâr denizin sayfasını

rüzgârdan geriye say yosun kanat su kesimi

sanki karanfilleri öğütüyordu gece

böyle mi çizildi vazgeçmenin eğrisi

hani sıradan bir taş fırlatılıp düşünce

göz akıma bir dövme renksiz bir leke düşün

çünkü biz yandıkça soğuyan dünya

dünya bildiğinden dönmüyor

kimseleri yarasız yazmıyor birbirine

gök taşından bir kolye kâgir bir köhne düşün

boynumda ve ahşapta halkalanıyor geçmiş

düşmeyi biliyor yağmur

yağmura bakan her yüzün bütün damlalarda  yansıdığını 

zamanda yer kaplayan anlam

mekânda bal rengi ve akışkan reçinesi ışığın

girintileri çıkıntılara uydurmayı biliyor aşk

taze kırık bibloları yapıştırmayı

ama nedir bir yağmurda iyi olan

çağrılınca gelmesi mi sonsuz ucu olması mı

siyah beyaz bir filmin ıslatmayan yağmurunda

kötü olan tek şey onun ele geçmesi

bir rüyadan yapraklar düşer gibi

bir fotoğraftan taşlar yuvarlanır gibi

bir olmazı anlamak sana verilmiş

sevgilim beni anla beni ölü ya da diri...

Nilay Özer

Resim: Aslı Akyüz, Sonbahar, Yağlı Boya 50x50 cm.

yalnızca ilkbahar ve yazlar hiç geri gelmiyordu

bir gong çaldı ormanda

koca ağaçların yüreğine dek salarak titreşimini

yankısı uzun uzun denizin üstüne yayıldı

dinlence aylarının sonuydu

ve insan kendi kendine bile

itiraf etmekten çekiniyordu

yalnızca ilkbahar ve yazlar hiç geri gelmiyordu

bir tavşan durdu bir an

gözünde insanca bir gözyaşı parlıyordu

sonra yürüdü gitti eskisi gibi tavşan

çalılıklar tarlalar arasından

kadın kadehi kaldırdı

gün batımı pınarın buz gibi suyunda yalazlandı

bir çığlık tıkandı kaldı

bacaklarının kemer gibi üstünden aştığı

büyüleyici istekler koyağında

içiyordu şimdi

erkekse dizüstü dudaklarını yosunlara dayamıştı

dağların suyu boğazını dondurarak onun da içinden geçiyordu

bir ara dilinin ucuyla bir alabalık kaçışına dokunur gibi oldu

oynak su ve pul kokuları arasında

ilk yıldız dimdik yükselen kolun ucundaki kadehe düştü

erkek kalkmıştı ve dudak dudağa

ama kavga ateşinden sonra bir dağ boğazının

gölgeliklerinde unutulmuş öç alıcı kılıcın çeliği kadar

soğuktu sevgilinin dudakları

bir bekleyiş uçurumunun kenarında

gözleri yarı kapalı kıpırtısız duruyordu kadın

hangi istek soymuştu onu

beyaz taş yontu geceye meydan okuyordu

dudak dudağaydı soluğumuz ve göz göze

aynalarımız içinden birbirimize uzanmış

deniz hafifçe sallıyor sessizliğin dibinde sözlerimizi

ve dalga alıp götürüyordu son anıyı

geçip giden ay görüverirse gecesinde

çakıl çarşaflarda yatan şu bitkin gövdeleri

ne çok yürüdük o gece

gözlerimiz ayın görkemli parlaklığında

ilerliyorduk

ne bir yankı ne bir gölge yolun billuru üstünde

ilerliyorduk yine

ne bir çığlık ne bir korku aşağıda sel boğazlarında

ne bir yankı ne bir tehlike yukarıda kayaların çatısı altında

yürüyorduk durmaksızın

ve hep o yok olmuş ses devinim koku vardı

karşımıza çıkan masalda destanda

donup kalmış tarih öncesi ordularına benzer ormanlarda

ne çok yürüdük o gece gözlerimiz ayın görkemli parlaklığında

güneşin sonsuza dek sürecek yokluğu boyunca

ne çok baktık birbirimize gülümseyerek

kesinliğin kılıcı bir anıt gibi dururken aramızda

ve başımızın üstünde o tek gökyüzü

çaresiz bir sevinç çölüne benzer kumu bile boşalmış

kuşları uçmuş

pencerede çıplak yakalıyordu seni şafak

ve işte o zaman çayırların mutlu gölgeliğinden

güneş tayları ayaklandırıyordu gözlerin

benim için hep dingin bir coğrafya oldu bedenin

uysal deniz suyunun gökkuşaklarıyla çevrili

ve sert rüzgarlarına adanmış kız kadırgaların

bin yıllık kepezlerin açığından yelkenler fora

aşıp geçen yıldızların ulu burnunu

eski buluşma yerine geri dönmek istedi

yeniden o koca

gözyaşı damlası mavi bir göz gibi duvarın bir taşı

üstünde yeniden o ayakta ve kanlı çığlık patikada

ve başka bir yerin rüzgarında tek başına

her zaman sarmaş dolaş mercan düşleyenlere dönüşmüşlerdi

kıpırtısız ahtapotların uykusu nöbet tutarken uzun denizlerin dibinde

bu kez iyice yitirdiler birbirlerini

biri öteki oldu ve o anda tersi de

şaşırtıcı biçimde gerçekleşti

bilmiyorlar daha

hiç bilecekler mi

farkında olmadan bırakıp gittiler yatağı odayı yeri göğü

sınırlar ötesindeler şimdi

iç içe sarmaş dolaş

biraz da telaşlı

serüvene kapılmış yürekleri

sonra da bir geceyarısı güneşinin apansız çarpması

tenlerinin en uzak ucunda

birbirlerini bulduklarında

bulabilecekler mi

o iki ayna gibi olacaklar yakın

yüz yüze

alabildiğine dingin

sana doğru iniyordum ve sen bana doğru yükseliyordun

her akşam bizi yaklaştıran boşlukta

o adını anmaya çekindiğimiz şeyin gölgesi ve ışığı vardı yolun üstünde

zaman güneşin kayığının tartımıyla yalpalıyordu

ineğin memelerinin altında

ne kaldı

kasemde o süt maviliği

ve kehanetlerini hiç tüketmeden içebileceğim yüzün

belirgin izi o kırlangıç çığlığı başımın üstünde

ve önümde batan o güneş o yüzyıllardan güçlü şafak

dirençle yükselirken insan sırtımın gerisinde

beller saban demirleri traktörler

koyaklar yamaçlar ovalar boyu

denizde gemi provalarına benzer

çiziyorlardı gökyüzüne yeni burçlar kuşağını

böcek hiyeroglifleri tozda

suyun ve kabukların filigranı

otlarda kuş damarları

havada duvar karalamaları

sabahın içinde yürüyecektik o benzersizle birlikte

ve her gün yeniden biçimlenecekti yüzümüz

açıklanan gizin yasalarına göre

Andre Verdet

Resim: Aslı Akyüz, Mavi Gökyüzünün Altında, Yağlıboya 50x70 cm.

Bütün Güzellikleri Alacaklar Elimizden

Geldiler dört bir yandan kuşattılar hayatı 

düşmandılar ne varsa iyiden güzelden yana; 

ant içmişlerdi sanki yok etmeye güzellikleri 

-görünmesin diye kendi çirkinlikleri- 

yaşama ve yeşile düşman çekirge sürüleri... 

Hırs bürümüştü gözlerini, saldırdılar 

aç kurtlar gibi dalında filizlenen çiçeğe, 

kırdılar ormanı çoğaltan genç fidanları, 

kestiler zeytin ağaçlarını, yaktılar ormanları... 

Saldılar suları evlerin, insanların, ağaçların üstüne; 

kaç bin yıllık türküydü Hasankeyf ’in evleri, 

Allianoi’deki su perisi, Zeugma’nın mozaikleri? 

Geldiler dört bir yandan kuşattılar hayatı; 

Haydarpaşa Garı’nın tavan süslemeleri, 

güzellik ve inceliğin simgesi yapılar, 

küçük istasyonlar, çeşmeler ve camiler 

bu kıyımdan kurtulamadılar. 

Acımadılar hiçbirine, hiçbirine acımadılar... 

Yardım isterken bizden bir Artuklu çeşmesi, 

Hasankeyf ’in sadık leyleği, Allianoi’nin su perisi 

Zeugma’nın mozaikleri, Darıbükü’nün evleri, 

Toroslardaki katran ormanları, Marmaris’in çamları; 

yükselirken mavi göğe çığlıkları yakılan ormanların 

koruyamadık hiçbirini, hiçbirini koruyamadık... 

Yaşam nöbetinde şimdi Karadeniz’in dereleri, 

Kazdağlarının eteklerindeki ölmez ağaçları, 

bin yıllardan kalan mermer yontu ve kadim Anadolu. 

Geldiler dört bir yandan savunmak için hayatı; 

Kibele’nin torunu yaşsız kadınlar, 

toprak adamları ve çocuklar... 

Birleştirip ellerini bir türküye başladılar: 

Karşı çıkmazsak eğer, durdurmazsak bu yangını ve yıkımı 

bütün güzellikleri alacaklar elimizden, 

bütün güzellikleri ve sonunda yaşama sevincimizi... 

Rüzgârın kanadında bir türkü şimdi 

dilden dile yayılan, yaşamı savunma imecesinin sesi... 

Gülsüm Cengiz, Başka Bir Gökyüzünün Altında, Tekin Yayınevi

Resim: Aslı Akyüz, Serenity, Yağlı Boya 100x140 cm