Moesta Et Errabunda / Hüzün ve Serseri

De bana, kalbin uçar mı bazen, Agathe,

Bu pis şehrin kara ummanından uzak.

Başka bir ummana, sade renk ve hayat,

Ve bekaret gibi, mavi, derin, berrak?

De bana, kalbin uçar mı bazen, Agathe?

Deniz, engin deniz, dinlendirir bizi!

Kükreyen rüzgârın hudutsuz orguna

Uyan, boğuk sesli şarkıcı, denizi

Hangi şeytan, dadı yaptı bu yorguna?

Deniz, engin deniz, dinlendirir bizi!

Al götür beni, vagon! Kaçır beni gemi

Uzak! Uzak! Çamur gözyaşı bu yerde.

Sahiden Agathe’in mahzun kalbi der mi

Bazen: azaptan, cürümden, dertten öte,

Götür beni, vagon, kaçır beni, gemi?

Ne kadar uzaktasın, kokulu cennet.

Saf istek içinde kalbin boğulduğu,

Aydın bir gök altında her şeyin aşk, lezzet,

Sevilenin sevilmeye layık olduğu!

Ne kadar uzaktasın, kokulu cennet.

Lakin saf aşkların cenneti olan yer,

Titreyen kemanlar kuytu bayırlarda,

Koşuşlar, şarkılar, öpüşler, demetler,

Şarap testileriyle, gün sonu, kırlarda,

-Lakin saf aşkların cenneti olan yer,

Kaçamak hazlarla dolu masum dünya,

Daha mı uzakta şimdi Hind’den Çin’den?

Mümkün mü çağırmak geri ahüzarla,

Ve gümüş bir sesle yaşatmak yeniden.

Kaçamak hazlarla dolu masum dünya?

Charles Baudelaire

Çeviren: Ahmet Muhip Dıranas

Güneş

Çoğu sarkık pancurlu harap evleri ile 

Sefahat barındıran eski bir mahallede, 

Zâlim güneşin kente, damlara, tarlalara, 

Ok gibi ışınları vururken buğdaylara, 

Bir tek ben düşsel kılıç talimi için varım, 

Her köşede bir uyak rastlantısı koklarım, 

Kaldırımdaymış gibi uyup kelimelere, 

Çarparak uzun zaman düşlenmiş dizelere. 

Bu kansızlık düşmanı, gıda uzmanı baba, 

Uyarır dizeleri güller gibi kırlarda, 

Buharlaştırıp durur gamları göğe doğru, 

Ve bal ile doldurur kovanları ve usu. 

Koltuk değneklileri hep odur gençleştiren 

Ve genç kızlarmış gibi, onlara neşe veren, 

Buyurur her ürüne artık olgunlaşmayı, 

Bir de ölümsüz kalpte her dem çiçek açmayı! 

Odur, bir şair gibi, kente indiği zaman, 

En iğrenç olan şeyin bahtını soylu kılan, 

Güneştir, kral gibi, giren hastanelere 

Ve bütün saraylara, uşaksız ve sessizce.

Charles Baudelaire, Kötülük Çiçekleri, Adam Yayınları, S.23

Çeviri: Ahmet Necdet

Resim: Vincent Van Gogh, Güneş Batarken Çiftçi

İnsan ve Deniz

Sen, hür adam, seveceksin denizi her zaman;

Deniz aynandır senin, kendini seyredersin

Bakarken, akıp giden dalgaların ardından.

Sen de o kadar acı bir girdaba benzersin.

Haz duyarsın sulardaki aksine dalmaktan;

Gözlerinden, kollarından öpersin; ve kalbin

Kendi derdini duyup avunur çoğu zaman,

O azgın, o vahşi haykırışında denizin.

Kendi âleminizdesinizdir ikiniz de.

Kimse bilmez, ey ruh, uçurumlarını senin;

Sırlarınız daima, daima içinizde;

Ey deniz, nerde senin o iç hazinelerin?

Ama işte gene de binlerce yıldan beri

Cenkleşir durursunuz, duymadan acı, keder;

Ne kadar seversiniz çırpınmayı, ölmeyi,

Ey hırslarına gem vurulamayan kardeşler!

Charles Baudelaire

Çeviri: Orhan Veli Kanık

Her Zaman Aynı / Semper Eadem

Diyordunuz, "nereden gelir, bu garip hüzün,

Çıplak mor kayalara deniz gibi yükselen?"

- Kalbimiz ulaşınca bağ bozumuna, güzün,

Besbelli yaşamanın farkı yok işkenceden.

 

Bir ağrı, bir ağrı ki çok yalın ve esrarsız,

Ve sevinciniz gibi gözler önünde açık.

Bırakın aramayı ey meraklı güzel kız,

Sesiniz tatlı ama, konuşmayınız artık!

 

Susunuz ey bilgisiz! ey her şeye kapılan!

Çocuk gülüşlü ağız! Daha da çok hayattan,

Ölüm bizi tutuyor ağlarının içinde.

 

Bırakınız kalbimi yalanla oyalansın,

Güzel bir düşte gibi gözlerinize dalsın,

Ve uyusun kirpiklerinizin gölgesinde!

 

Charles Baudelaire

Çeviren: Suut Kemal Yetkin