Salınacak

                                    “biriyim, cesurum, var mısın ellerime

                                    bir başka sabaha kadar içelim.”

                                                                    Edip Cansever

saçımdaki örgüyü açmakla başlayacağım söze

kasabalar istasyonlarından başlar, her zaman

su kenarına kurulmaz çadır ve benim ayvalarım

güneşte üşür, karıncalarım bir devin avucunda

ne kadar yel diyorsan o kadar sağırım sana

kulak arkalarım çiçeklerin tutunsun diyeydi

toprağım diyorsun ben bir avucum açar mısın meyvene

ellerin diyorum yeni çıkmış bahçeden

içimden geçen çölle dilinden geçen işaretsiz levha

şaşıralım içindi, dilinin tek bir tüyünden

kirli beyaz bir melek doğrulabilirdi ama kanatsız

su çekildi, kum dememi bekliyorsan tanrı da

bu kadar beklemişti, büyük harfle başlamaktan

başka işe yaramıyor şimdi ismi, bağışlamadan

kalkıp yıkadın en çok da boynuma haksızlık eden

nefesini, bundan mıydı kına tutmaması sesinin

bir boğumluk incir rakısıyla devam edeceğim sonra

hangi yanımdaki hangi örgümün kaçıncı boğumu

serçelerinle ördüğünden tutamları aralıklı

kız çocuklarının saçlarına kuşlar konsun diyeydi

bıyıklı babalar, ama serçelerle saç örmeyi

annem bile bilmezdi, babamın bıyık bırakmayı

kuşyemliklerini doldurmayı bilmediği gibi, bu yüzden

hızla havalanan bir salıncaktan inmedi hala çocukluğum

Didem Gülçin Erdem

Resim: Rukiye Garip, Suluboya, 56cm x 38cm

Güzeli Kurtarmak

İki direk arasındaki çizgi, top sınırı geçti mi gol diyorlar

ömrün ne kadarında acı çekersek yaşadı sayıyorlar

künhüne varınca yaşamın, an boş anılar boş

her şey insanın içinde, yâr da yara da senden içre

her sevinç başka birinin gözyaşı kamburumuzda

Yaşamak sanki bir defteri yarım bırakmak için başlamak

hepinizi rüyanıza girecek bir meleğin sevinciyle uyuttular

oysa ölüm hiç bitmeyecek bir uyanma hâli değil mi?

beyaza ölüm yazıyorlar oysa ten ve tin rengi siyah

aşkın giysisi çıplak, yaranın İlacı kabuk bağlamak

Gece üzerimde bir perde, ben sadece şiire inandım

benim amentülerim hep belagat dilinde

aslında her doğum ölüme uzanacak bir nefes çılgınlığı

debisi yüksek bir ırmağa benziyor içim

yaralanmak estetik bir çirkinlik sayılır mı?

Zayıfım, kırılganım, fersudeyim güzeli kurtaralım

Serap Aslı Araklı, Madenler, 18 Temmuz 2024

Resim: Rukiye Garip, Suluboya 56x76 cm

Rüzgâr Durdurma Takvimi

İnsan bir okyanus koymalı bazen arasına ayak izlerinin,

sığınsa da kalbine gezerek ısıttığı karalar

zalim kahramanı olmalı bütün terk edişlerin.

Çok görülmüştür kartalın kıyıdan döndüğü

kaplanın yırtıcı merakıyla denizden yüzgeri ettiği,

ama bir kere olsun erkek dediğin bırakıp ardında

ata mezarlarını uzak volkanların kaynayıp söndüğü adalara gitmeli,

adını söylesin diye bir taşın içinden evini yakan ateş.

Bilmeli dünya sevdalısı, kandadır ateş gemisi,

kadının uykusundan biçilen yelken bezi yüzdürür

meçhule gidenin kalbini.

Ah bir dedikodudur hayat sıkıntı verip huzuru vaadeden:

Tek armağan uğurlanış sözleri.

Adnan Özer

Resim: Rukiye Garip, Suluboya Çalışma 

Beyaza Dönsün Diye Devran

Yanlış susuyorsun - gözlerin ağıt -

maviye bak.

Bir bugün mü, başında bunca bela.

Hatırla ,

bulut değildi, umut hiç değil

üstümüze abanan - isli duman.

Biz ki milattan önce , milattan sonra

acı kara yıllar devşirdik sabırla

beyaza dönsün diye devran.

Kimi zaman bir çığlıkla çıktık, çığ altından

bir çığlıkla yıktık surları kimi zaman.

Biz ki nice tuzaklardan, sunaklardan

korlardan, korsanlardan kurtulan

kurban.

Yanlış susuyorsun - gözlerin ağıt - 

maviye bak.

Sesin gökyüzüne akan ulu bir çavlan

susma, zamanın durağı yok.

yok tarihin molası.

Bırak sesin gökyüzüne aksın, yıkasın yıldızları.

Kapama şarkını, şarkını kapama

durma öyle kendine uzak.

Yanlış susuyorsun - gözlerin ağıt - 

maviye bak.

Değer kıyımlarına en soylu yanıt

şarkıyla

güneşe köprü kurmak.

Türkân İldeniz

Resim: Rukiye Garip, Balıkçı, Suluboya

Düşe Dünya

acı dindi, duruldu deniz 

avcumda yeşil bir direnç 

kımıldıyor, mis kokuyor fesleğen 

gök mavi bir yelken kanatları alnımda 

simitçiler, piyangocular, falcılar 

hayat! kal biraz daha!

ah o aceleci güvercin sürüsü

havalanıp iniyor meydanlara 

topuklarımdan saçlarıma kırgındım 

bir aynanın içe bakması gibi 

sözsüz, tozlu, bulanık yaşadım 

şimdi güneş önümde yürüyor kurula kurula 

sabahın ayakları pespembe, elleri iğde

saç örgüsünü çözüyor minik kız 

fırfır etekleri yaza dönüyor, dünya düşe dönüyor 

son sigarasını söndürüyor sonsuz adam

kirpiklerden düşmeyen bir ayrılık 

yürünmüş yollar, yürünecek yollar 

yollardan masal yapar ağızlar

ağrıyan taş, kederli çiçek, sızlayan su 

dilimde dağılıyor dünyanın tek gerçek sorusu

kendini hiç mi sevmedin çocuk?

Özge Sönmez, Edebiyat Nöbeti Sayı: 48, S.30

Resim: Rukiye Garip, Suluboya Çalışma

Biraz Daha

Bir uzun öykü biter
Yorulur kişileri
Girer derede yıkanır
 
Yollar inatçıdır
Keçiler ağaçlara tırmanır
Döner döner de bir Temmuz günü
Böceklerle bir köşede tükenir
 
Çalkanır güçlü denizler
Bütün o delilikler üstüne
Devrilir devrilir de
Varır bir çöplükte yorulur
Yurdum benim
Taşım toprağım
Göğüm ağacım
Çiçekli dikine dikine yamacım
Gelir gelir de
Kötü bir güne dayanır
 
O öykü öyle bitmez
Yorulmaz kişileri
Varır gün ışığına şöyle
Yunar, yenilenir
 
Yolların inatçılığı nicedir
Ağaçlarda keçilerin başı vurulur
Köşeler dolandığı yerde düzlenir
Alır bir soluğa götürür
Çalkanır güçlü denizler
Bütün o erdemlikler üstüne
Yücelir yücelir de
Varır o köhneyi kurutur
 
Yurdum benim
Taşım toprağım
Göğüm ağacım
Gelin çiçekli köklü ağacım
Elbet bir gün gelir
O güzel güne uyanır.

Müştak Erenus

Resim: Rukiye Garip, Suluboya, 56x38 cm