Enver Karagöz Anısına
Şafağı seviyorum en çok, tan vaktini karşılamayı
Ağaçlara karışıyorum, kuşlara… Denize ve yele…
Sözcüklerimle dikiliyorum güne
Zamanla direnmeyi öğreniyor insan
Şiirle kazıyorum içimdeki acıyı, kıymık kıymık…
Sayfalar, kitaplar dolduruyorum söktüğüm ağulardan
Bir de içimde 'alıp başını gitme' duygusu
umudu çağrıştıran
Acımı bilmediğim kentlerin caddelerinde yitirmek istiyorum
Yaşamadığım iklimlerin toprağına gömmek
Duymadığım, söylemediğim şarkılarda unutmak istiyorum
Başka yurtların aryalarında, liedlerinde
Acıya sevdiği ezgilerde direnemiyor insan
İstanbul’da solduramam acımı bu yüzden
Ol şehir ki yangın yeri… Acının kendi evi…
Acıyı evinde kaybedemem ki ben
Benim olmayan gökyüzünü istiyorum
Hiç görmediğim bahçeleri, gölleri, ırmakları…
Trenleri, sokaklarında kederle devinen insanları
Acının orta yerinde yüreğine dolanıyor insan
Şiir ki acının direnç gülü: Ancak,
O'nunla direnebilir insan
Tufan Akgül
