Ayrılıkta Söylenmiş Bir Yaz Türküsü

Gözlerine bakar ağlar

Bu son şarkı

Son umut

Gitme hep burada kal

Bizimle kal bu kıyıda

Her yanına dokundum bakışının

Her yerini tanıdım göklerinin

Gün boyu sende uçtum

Dinlendim dallarında

Atlılar gibi yoruldum yanında

Uyudum

Ölür kıyı ölür yazlar

Alır götürür karakış

Her bahar her umuda zorunlu mu

Neden yolcusun bu kadar

Gideceksen

Al götür umudumu

Al götür sonuna kadar

Afşar Timuçin

Çocuklara Düşen

Herkesin her yaşta

Dizinde ağlanacak bir annesi olmalı

Oradan bilinmedik uzaklara doludizgin

Çocuklardan da çocuk tahta atlarla

Aşılmaz dağları geçip ulaşmalı.

Kapalı kapıların arkasında

Bekleşir ölü gözlü adamlar

Çocukluğu çarmıha germek için

Bunu bilen her çocuk annesinin dizinde

Tek o adamlara inat olsun diye

Bitmeyen sevinçleri uyumalı.

Afşar Timuçin

Resim: Christian Krohg, Anne ve Çocuğu, 1883, Yağlı Boya 53x48 cm.

İlk Türkü

Otur da konuşalım

Gelmeyen bahardan

Sıcak uzun yazlardan

Yeşil rüzgârlardan

İki çift söz edelim

Otur da konuşalım

Olmadık mutluluklar biçip

Olmadık zamanlardan

İçimizde anlatılamayanı

Yarım kalan sevinci

Otur da konuşalım

Bu şehir kurtlar şehridir

Büyük korkaklar şehridir

Kuşkular kuyusudur

Açlık deliliğidir

Otur Ahmet kardeşim

Otur da konuşalım

Afşar Timuçin

Resim: Mualla Altınok, Yalnız Şehir 2, Yağlıboya 50x70 cm

Bildiri

Bir mavide birden değişmek olur

Bakışın bakışıma vurunca.

Ölüp denizlere karışmak olur

Bakışın bakışımdan yorulunca.

Daha beyaz sabahlar var

Alıp gitme bütün gülüşlerimi.

Götürme düşlerimi

Sardunyalar güllere dokununca.

(Sinsi zehirler tatlı

Senin her şeyin güneş).

Gelip ışığında ısınıyorum

Yaşamak ölüm gibi koyulunca

Afşar Timuçin

Resim: Elena Avanesova, Kanvas Üzerine Akrilik Boya, 51x51 cm.