Kuşlarım Üşüyor

cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor

ben de üşüyorum desem kim inanır

bunca yıkıntının altında

bunca kırık cam batmışken ayaklarıma

belki yine seviyordur diye bir papatya kopartıyorum

yapraklarını yoluyorum, çiğniyorum, zıplıyorum üstünde

nasıldı bu fal, yani nasıl açılırdı bir kapının kilidi

anahtarı deliğe sokmadan önce

tüfek omuza deme komutanım, komik oluyorsun

omuzum olsa başka şeyler yüklerdim üstüne

bir palyaçonun burnunu örneğin

dövüşçü horozların kopan tüylerini

kullanılmış bir mendili koyardım

sonra sıyırırdım kendimi yeryüzünden

yok, yeryüzünü sıyırırdım kendimden

cebime tıktığım kuşlar çok üşüyor

geriye sayacağım söz veriyorum, vurmayın

vurmayın kuşlarım ağlıyor, geriye sayacağım

anne, hangi sayıdan başlayacağım?

Altay Öktem

Masal

kavrulmuş bir karıncanın sağ salim
yuvasına dönüşü şarkılarda anlatılmaz
başka bir ses gerekir belki de, bilinen
tüm seslerin ötesinde; anne
koynuna al beni rahmine söz geçmez bu ıssız gecede

gitar çalma, susalım biraz yoruldum ağrımaktan
yoruldum bunca kesik ruhu tek başıma
taşımaktan, bir avuç kızgın kum bile yok
tutuşmuş saçlarını özlemeye vaktim yok
yok. yangınlara kızanları sildim kareli defterimden

bir kare de sen koy, üşenme
sanki soldan sağa ölmüş gibiyiz bu bilmecede
bu masalda dere tepe düz gitmiş kadar yorgunuz
argınız. azgınız. vallahi azız.
çok daha az olacağız bu pis gidişle
belki de seviştirmeye
vaktim olmaz kimseyi kendi bedenimle

çok gittik. dere tepe düz gitmiş bile
olabiliriz. ne dersin geri dönmeye; anne
sana söylüyorum olur olmaz zamanlarda ölme
taşınacak bir yük bile kalmayacak yoksa
bu kırışık cennette
yarım yamalak yaşayalım senle

kavrulmuş bir karınca kararınca; anca.

Altay Öktem