Yitik Bir Ömür Hikâyesi: Özet

Ne sihirli bir sözcüktür bakakalmak

Hasrete doğru giden bir trenin ardından

Ahşap panjurlu o evin köşesindesiniz diyelim

Elektrik direğinin yanında duruyorsunuz siz de

Elinizde bir demet çiçek

Cebinizde de Park'ta kitabı Marguerite Duras'ın

Karşıda bakkal Ömer Amca

Size bakakalıyor saklandığınız utangaç kuytuda

Ne ışıltılı bir sözcüktür bakakalmak

Kalkan bir geminin ardından

Kollarınızı açmışsınız iki yana diyelim

Rüzgârda saçlarınız uçuşmuş dalga dalga

Çok uzaklarda gözleriniz

O çocuk da tutuyor sıcak ellerinizden

Titanik'tesiniz, mutluluk tavan

Güvertedeki alkışlar arasında

Nazarın eşiğindesiniz

Batmak üzere lüks kamaralar

Dans ediyor etekleriniz

Ne anlamlı bir bakıştır bakakalmak

Belirsiz bir yolculuğun ardından

Dağlar, ovalar geçeceksiniz diyelim

Yara bere içinde kalacak elleriniz

Çocuklarınız

Bir oğlan bir kız kollarınızda

Nefesiniz kesilecek çıkarken yokuşu

Yorgun, sarhoş ve huzurlu görünüyorsunuz

İmrenerek bakıyor komşular

Artık en harlı ateşte bile ısınamazsınız

Buz gibi de donmuş kalbiniz

Bakakalmak nereden baktığınıza bağlı

Bütün kuruyan çiçeklerin ardından

Kollarınız da bahardan çıkar, ürperir diyelim

Ve art arda yıkılır fildişi kuleleriniz

Kimse kalmamıştır geminin güvertesinde

Alkışlar ağıtlaşır, saçlarınız uçmaz olur dalga dalga

Anılar romanlaşır, her cebinizde bir Attila İlhan

Bakakalmak kadardır yarım yüzyıl

Bakakalmak bir kartal gibi donmuştur diyelim uzaklara

Gemiler geçer, trenler de ardından

Bacasından kara isi çöker gözlerinize

Bitmek bilmez dağlar ovalar

Geminin de batar güvertesi derin denize

Siz denizin içinde yosun tutarken

Bir çift göz buğulanır, acıtır içinizi

Ansızın yakalandığınız suyun girdabında

Ne sihirli bir sözcüktür bakakalmak

Yaralı bir rüzgârın ardından

Kokusu da siner diyelim avuçlarınıza

Dudaklarınızsa titrer ağlarken

Kafe Teras'ta beklersiniz umudu

Bir sandalye karşınızda siz konuşurken

Tutar sıcak dokunuşuyla elinizden

'Gözleri, dişleri ve ak pak gerdanıyla

Ne güzel komşunuz olur Fahriye Abla'

Saçaklarından akar hayatın pişmanlıkları

Ayaklarınıza dolanır masanın altından

Birikmiş tortusunu bulursunuz

Gözlerinizden akan yaşların

Bakakaldığınız akşamın hüznü dolar bir yandan

Dibi görmektir bakakalmak

Güneş de bırakır diyelim sizi ardından

Karanlık deliktesiniz el yordamıyla

Şaşkın, endişeli, ürkek

Anılar da çıkar kış uykusundan

Fiyakası da bozulunca iskalanmış günlerin

Acıtmak için içinizi

Kalbinizin en derinine batırır iğnelerini

Bakakalırsınız, anılar dökülür kitap sayfalarından

Geride bölük pörçük, çalakalem tutulmuş notlar

Işıkla parlatırım hayallerimi

Ölümü bir başka dizede bırakır giderim

Bu tesbih böceği yeşil dallar arasında

Bir boyalı kuş olarak doğdu

Tuncer Gönen, Üvercinka Dergisi, Mart-Nisan 2024, S.2

Peynir Kuşu / 192. Ada

Korkuyordu. "Korku 'hiç'i açığa çıkarır, sorun o 'hiç'le yüzleşip yüzleşemeyeceğimizdir." [Heidegger] Belki olmayan bir kadını açığa çıkaracaksa tanrı ödünü patlatsın razıydı. Nietzsche diyor ki: 'Hiçten hiç çıkar, o zaman hiçim.' O halde kendi "ne"liğini kendi başına bulmalıydı. Hiçse bile hiçliğiyle yüzleşmeye hazırdı. Kadının da kendisi gibi düşündüğünü kurguladı. 

Kendi varlığını kendinden alan Tanrı [Spinoza] açıklasın. Hem kadın hem tanrının varlığına dair kuşkusu korkusunun ana kaynağıydı. Tanrı için ya varsa, peynirkuşu için ya yoksa korkusu uykularını dağıtıyordu. Korku ve kuşkuyu karıştırıp kuşkorkusu biçiminde absürt bir kelime türetip gülümsedi.

- Sen bana ne yaptın?

Can Adalı, Peynir Kuşu, S.234

Portre: Tuncer Gönen

Yangın Yokuşu

Hatırlarsın çoğunu,

Gökyüzüne sıvanmış bir kömür karası,

Evleri üst üste, duvarları karanlık

Alnı buz tutmuş çok eskilerden bir yangın yokuşu

Canı burnunda bir dünya, soluk soluğa yaşarken evreni

Kınından çıkmış gibi evrildiği sedirde

Düz bir pencereden bakıyor, avuçları kan içinde çocuk

Anneler sızılı, ahşapları çürümüş tek gözlü evlerde

Beni de yutuyor derin ayak izlerinde sokakların

Hatırladın değil mi, çocuk

Fırıncı Yakup'un önünden geçtin yüz yıl sonra

Yangın Yokuşu'nun tam ucunda duruyor resmi

Ekmeğin kokusu hala burnunun ucunda

Kahveci Cilo bilardoyu devirdi bak

Beyaza salto attırdı istakanın tebeşirli gövdesinden

Alkışlar arasında bakıyordun çay yudumlarken, çocuk

Deniz simsiyah, Agora'dan aşağı doğru

İnci sinemasının yıkılışını gördün anılar arasından

Ellerinde balık pulları Havra Sokağı'nın

Soğan kabuklarının ve kıvırcık marulun sitem dolu gözleri

Sert baktın, için titredi, yan yoldan çekildin sarı köşeye

Bu dize dibe çökertti seni

Kestane Pazarı'nda avuçlarını sildin

Çadır brandalarda saklandın, utançtan, çocuk

Kulaklarımın duyduklarını örttün Hisar Camisi'nin desenleriyle

Çok yoksuldu dünya o zaman, çok da görkemli

Kuş sürüleri yüklü sanki kümülüs bulutlar

Dalgalar Konak'ta ayaklarına dokundu insanların

Seni de öldürmüştü bir defasında, kaşlarını çatmıştın

İpin çekilirken biri elini tutmuştu

İlk kurtuluşum öyle oldu hayattan çocuk

Çok koştun Tilkiliğe Yangın yokuşundan

Çocuk bezi daha bulunmamıştı,

Flaş bellek de bir yüz yıl sonra

Erimiş, incelmiş, ipek kızılı, sıcak bir ev Asmalı'da, sizin eviniz

Hem de cumbalı, pervazları ladin, tokmakları pirinç

Kapıları açık, özgür ve güvenli bir baba evi

Hatırla bak

Şimdiki gibi

Kimin ellerine sürülmüş kara lekeler var

Akrebin gör dediği hatırla şimdi, çocuk

Yangın Yokuşu'ndan Fırına uzandın

Depremler içinden süzülen bir yanın var

Deli ırmaklar gibi aktın uzunca, duruldun çocuk

En pahalı olandı erdem, ona tutundun

Sevgi kadar muhteşem, o yokuşta yoğruldun

Şimdi günler kısaldı, yokuş sarmal bir gök kubbesi

Nereye uzansan ılık bir akşamüstü, gün batımı

Nerede dursan yorgun bir ip ucundasın çocuk,

Hangi vagona binsen yükü is yorgun duvarlar

Tuncer Gönen, Edebiyat Nöbeti, Sayı:35, Temmuz- Ağustos 2021, S.18-19

Fotoğraf: İzmir, Ülkü Mahallesi, Yangın Yokuşu, 1973