Bin Yıl Daha Ülkesiz

Nereye

O uysal saçlarınla nereye, hem sen nereye

Nereye ey gözleri gurbet

Sınadım kendimi bir başka biçimlerle

Her iklimde dondum, her aynada hiç

Yüzünü dön

Yüzünü dön

Can aynam paramparça...

Nereye

O atlarla nereye, hem sen nereye

Nereye hiç dönmeyecekmiş gibi böyle

Ardından kanım akıtır kendini gittiğin yere

Çeviremem önünü kırılmış ellerimle

Yüzünü dön

Yüzünü dön

Düğüm at damarıma...

Gidersen

Bin yıl daha ülkesiz bir çocuk kalır

Yıldızsız, pusulasız, mülteci, kanamalı

Gidersen fırtınada en ince söğüt dalı

O sabah kırılırım toprağıma düşemem

Yüzünü dön

Yüzünü dön

Gülümse baharıma..

Adnan Satıcı

Fotoğraf: Beata Bieniak

Doğu Baladı

derinlik olmayı sürdüreceğim bu sığ denizde

bir halkım ben, dünyanın kalbinde paslı bir hançer

kabuk bağlayan yaranın altında kaynayan irin

yurdumda konuk, içimde tutsak, uğraksız göçer

bir derinlik hepsi bu, başka hiçbir şey

saklı bir yanardağ olmanın kendisiyim ben

doğuda, ellerinizden çok uzaklarda

binyıllık bir uykuyu ölerek silkeleyen

halkın derinlik olduğunu kim söylemişti

söyleyin nerde seceresi yitik soyum, nerede derinliğim

siliniyor ölü ceylanın derisindeki mürekkep

avcı burda ey bilici ya ben nerdeyim

yurdumun olmayan denizlere taşınan toprağım

parçalanan kayayım bin parça eşkiyadan

çoğalan bir korkuyum, bin parça yoksulluk

ve kan... denizlere akan, denizlere, yurdumun olmayan

uyruksuz mu denir limanı olmayan gemilere

limanım yok, tutulduğum bu çağdaş fırtınada

ışığım yok, dört yönüm karanlık bir pusula

uyruğum yok, sığmıyor kavmim koca dünyaya

umudum uygarlığım, ey bayrak, ey bayraktar

ovalara bir dağ mağrurluğuyla inerken yeşil

vuruldukça güzelleşen alnın ki, gül rengi

güneşi ince kanadında sürükleyen esenlik rüzgâr

n'olur ölme artık, ölüp ölüp terketme beni

ey ölür gibi yaşayan bir halkın derinliği...

Adnan Satıcı