Kar İçin

kar için gelmiştim, yeriniz yoktu, sustum

dinledim, bizi kendi adımızla çağıran akşamı

neydi, yağmurun yalnızlığa katkısı

bilseydim, yanılmazdım

uyuyan çocuğun alnındaki ışıkla ürpermezdim

kar için gelmiştim, yeriniz yoktu, sustum.

köpekler nasıl duyarsa depremi, sizi duyardım

alır gölgemi çekilirdim, tuz nehirleri boyunca

aldatılmış sular, yakılmış tohumlar

ve yapraklar içinde

yaşardım, başka bir kanın sürüklediği hayatla

kar için gelmiştim, yeriniz yoktu, sustum.

bir obuanın sonucuydu ellerimdeki karanlık

sözcüklerim, şafakta girilen şehirlerdi

ıssız bir istasyon lojmanıydı kalbim

ağzımda yaban meyvelerinin tadı

kar için gelmiştim, yeriniz yoktu, sustum.

Salih Bolat

Fesleğen

şimdi orda buzlar eriyordur

yürümek istiyordur donmuş sular

sen bir odun atıyorsundur ateşe

bir odun daha

derken kış uyanıyor

bir akarsuda.

burada neler olduğunu kestirmek zor

elinde kitap olan bir adam

terkedilmiş bir bahçeye bakıyor

savaş haberleriyle uyanıyoruz

ihanete mi uğradık dağlarda

bir halk kendini mi tanımaya çalışıyor?

seni orda sanıyordum

güneşli pencerelerden mi çıkıp geldin

ellerin hâlâ fesleğen kokuyor?

Salih Bolat

Fotoğraf: Salih Bolat Annesiyle birlikte,1972

Bir Gün Ölürüm Ben

Bir gün ölürüm ben,
milad benim adımla başlar.
alnımda at koşturur kanlı çocuklar.
bilemem, nereye yağar
sokak ortasında bıraktığım yağmur,
hangi hayatı savurur içimde büyüttüğüm fırtına?
yüzümden bir kuş sürüsü havalanır,
birden bir şarkıyı susar,
kitaplarımda altını çizdiğim yerler.

Bir gün ölürüm ben,
belki bir gece treninin camına düşer başım.
dışarda bir telgraf teli çizip gider karanlığı.
içerde yolcular uyuduğumu sanır,
yalnızca bir kız, düşürdüğüm gülücükten anlar öldüğümü,
yakama bir gözyaşı iliştirir.

Bir gün ölürüm ben,
belki yığılıp kalırım bir dostun kollarında.
güz vurgunu bir çınar gibi dökülüp kalırım.
her yaprağım, kendi rüzgârından sorumlu tutulur.
ta ki uzak bir kışlada toplanma borusu çalınır.
tüfeğini yitirmiş bir asker suçluluğuyla giderim.
derin, sessiz, ışıklı bir göl gibi,
kendi kıyametimi beklerim.

Bir gün ölürüm ben,
belki bir ölüm tezgâhında terler içinde.
o anda, kar fırtınasına tutulmuştur dağ başında bir çiçek.
hiç acı duymam, çiçeğin acısını duyduğum için.
ama ölmekten korka korka ölürüm,
yaşamayı sevdiğim için...

Salih Bolat

Uğultu

rüzgârın koyduğu adlarla öğrendik ağaçları
çınarı uğultuyla tanıyoruz
darağacını sessizlikle.

gece yanlış biliyor her şeyi
ışığın bir boşluktan geldiğini söylüyor
yolların bir ayrılıktan.

artık taş kendini öne sürüyor
törenlerin kovulmuş çocukları
ölülerine tutunarak güçleniyor.

Salih Bolat

Karanfil

demek geldin
çoktandır hiçbir yerdeydin
ne kadar değişmemişsin
ellerin ne kadar kalabalık
gözlerin ne kadar ansızın
seni böyle değişmemiş görmedim hiç
demek geldin

bu kent burada her zamanki ilkesizliğini yaşıyor
bir çarşı her gün ölüp ölüp diriliyor
radyoda iyi ayarlanmamış bir istasyon
gibi insanın sinirine dokunan sesiyle
bu kent burada her zamanki ilkesizliğini
demek geldin
çoktandır hiçbir yerdeydin

sen denize bakıyorsun ya
ben sana aşkları anlatmak istiyorum
unutulmuş masalları
unutulmuş masallardaki aşkları anlatmak istiyorum
sen denize yürüyorsun ya
ben sana herkesten önce özgür olmak için
mahkum ranzalarındaki çentiklerden çalıp
kendi çentiklerime kattıklarımı
anlatmak istiyorum
çarpıp duran bir pencere kanadı gibi
çarpan kalbimi
sen denize gömülüyorsun ya
bir karanfil kalıyor
girdabında

Salih Bolat