Paranoya Kırlangıcım Paranoya

İnsan güneşle dünyanın arasındadır

Senin sağında, benim solumda

hep ortasındadır ölümün

Durur bir nefesle bir nefes

arasında bir yerde, sabahla akşam

arasında her şeyi şaşırabilir

Yaprağa düşen yağmurdur

yapraktan düşen damla

Ne yapabilir, rüzgârından

merhamet dilemekten başka.

İnsan şaşırdıkça

delinir şüphe torbası

zehirler gözü.

Seni var ya, inleyişinden tanırım

kiminle öpüşsen duyarım sesini

teninin duygusu bulaşır, ateşi, kokusu

bacaklarının arasından ürperti

dudaklarına dolaşır

seğirir damar gibi

İnsanla herkes arasında nahoş tecrübe

Kırlangıcın zamansız göç nedenidir

O yüzden tizdir gagasından fışkıran

Bir daha dönmez yurduna.

Kalp, inleyişinden tanınır

Bir öpünce, bir de kırılınca.

Mahmut Temizyürek

İyi Davranmıyorsun Kendine

İyi davranmıyorsun kendine

Sütünü içiyorsun, tıraş oluyorsun ama

Gözlerin yaban kuşların gözleri

Kim taktıysa zabit gülümsemesini

Onla yetiniyorsun içtenlik niyetine

Çok yakından, o derin mesafeden

Kimse soramıyor neyin var diye

Işığı söndürdüğünde imlasız bir ses

İyi davranmıyorsun kendine.

Ne zaman görsem seni, senle ilgili

Bir hışımla geçiyorsun kuşların yemlendiği meydandan

Ardında kanat izleri, tüy döküntüleri

Bir gece yarısı gitmiştin, kilit dilinin usulca dönüşünü

O gün galiba, üstünden düşen düğmenin sesini

Parmağına doladığın saçlarının iniltisini bıraktın

Ve şehre gizledin kendini

Şimdi şehrin burçları ürkütüyor

Balkonlar ürkütüyor

Sokak lambaları gözüne batıyor

Sessizliğin uçurum kıyısı

Rüzgârın titriyor

Ne çok isterdim sesimle dokunabilmeyi.

İyi bakmıyorsun kendine

Gözlerin çırağan yangını, kulağın bulvar

Sigaran cayır cayır her nefesinde

Sesin Kerbela kavruğu

Ellerin Kız Kulesi'nin sandalı sanki

Masum, titrek, kederli

Bir yaprak düşse, ezer geçer üstüne

Kalbini okşamaya gücü kalmaz

Kalp, yalnızca kalp kibardır, söylemez ama

İlk toza karışan o olabilir.

İyi davranmıyorsun kendine

Yalana da alıştın, kekeme

Uğultun yeraltından geliyor

Üstünde paslı rayların izi

Kimse duymaz ki silah sesini.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.45-46

Anaforun Tarihi

I.

İlkin her şeye çocuklar

rüzgârı taşlamakla başladılar

sonra

kardan adama âşık oldular

sıcak

aşkı tavlayan ve tohumlayandı

tohumları karıştıran deli rüzgâr

II.

Hayatın beş mevsimi olsaydı

buzları kırmakla bitmezdi her şey

ama deriyi yüzmekle biterdi

insan yalnızca deriden olsaydı

III.

bu bir gizdi, önce Nesimî bildi

karşı koyanlarsa tırtıllardı.

IV.

Bir tırtıl

kuyruğuna dokun yürür

antenine dokun yön değiştirir

Kuzgundur bazen, herkes her zaman

karatavuk değildir.

V.

Ben kendimi başkaldırıp kazanırsam benimdir

Buysa kül rengi bir ırmakta sûretini aramaktır.

VI.

Arayış süvarisini soran bir yağız attır.

VII.

İnsan yoğunlaşır huyunun akışına,

Nergis duru durgun su arar.

VIII.

Her aşk bir öncekinin tamamlanmış resmidir

bir sonrakinin parçalanmış tablosu

Mabedimsin, mabudumsun, putumsun

putların taşlanmaya yakın ismidir.

IX.

Anaforun tarihi öyle yazar/ki insan

attığı taşlardan yeni put yapar

Her cennet kovulmak kapısıyla kapanır/ve insan

yeni bir cennet arayan tek hayvandır.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.7-9

Noktalar

Noktalarda duracak kadar dengeliyim
Dar dünyada diken üstü duruşlar

Doğrularım ki tutunduğum kuru dal
Dönüşsüz hatalardan öğrendiğim yanlışlar

Yüzümde bir parça aydınlık bazen
Umutsuz geceler biter birden ışıyışlar

Evler şarkılar aşklar arkadaşlar bırakıp gittim
Her mevsim giden kuşlar gelen kuşlar

Her insanın rakibi yalnızca kendisiymiş
Köpek yarısı dünya seyirciler alkışlar

Kara değirmenler gördüm kararıp kalmışlardı
Öğütmeyen öğünürmüş için için çürüyen taşlar

Kendime baktım, baktım ki herkes orda
Habil Kabil dünyaya dağılmış kardeşler

Ağzımda baharat tadı dolaşıp durdum şehirleri
Aslolan yolmuş yanılmak içinmiş bütün varışlar.

Mahmut Temizyürek

Güller

                                                                   İskender Savaşır'a

Mum sönerken parlar, insan yanarken

Gül çürürken yayılır koku

Herkes zamansızdır, ya biraz geç, ya biraz erken

Mezarıdır ipek böceğinin doku.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.55