Şarkı

Yanımızdaki oda

sübyanlar koğuşudur.

Onlar şarkı söyler gün gece,

duyduğumuz şudur:

" İner camlara akşam.

Cılıgam!.. cılıgam!.."

Bu şarkı dolaşır dört duvarda.

Bu şarkı gezer parmaklıkları.

Bu şarkı nefestir onlarda.

Onun nöbetçiler de bilir

nasıl söylendiğini,

ve gitmiştir müdürün de kulağına kadar.

Piç Celal'in Şano'su,

onunla yemek yer,

onunla oynar.

Kirli, beyaz bir mendil gibi

parça parça akıyordu gün duvarlara.

Mavi gözleriyle bağıra bağıra

gitti aramızdan bir kişi

kurbanlık koyun gibi asılmağa.

Kaldık yüz yirmi üç adam.

Orada gene başladılar:

"İner camlara akşam.

Cılıgam!...Cılıgam!.."

A. Kadir (Abdulkadir Meriçboyu)

İyilik Neye Yarar?

1.

İyilik neye yarar,

Öldürülürse iyiler çarçabuk,

ya da iyilik görenler?

Özgürlük neye yarar,

yaşarsa bir arada

özgürlerle tutsaklar?

Akılsız olmak madem ekmek sağlar herkese,

akıl neye yarar?

2.

İyi insan olacağınıza,

öyle bir yere götürün ki dünyayı,

iyilik beklenmesin!

Özgür insan olacağınıza,

öyle bir yere götürün ki dünyayı,

kavuşsun özgürlüğe herkes,

özgürlük sevgisi geçersiz olsun!

Akıllı insan olacağınıza,

öyle bir yere götürün ki dünyayı,

akılsızlık zararlı olsun!

Bertolt Brecht

Çeviri:A.Kadir (Abdulkadir Meriçboyu)

Resim: Juee Oberoi, Field of Hope

Sürgünler

Döşer sayısız ateşleri dört bir yana

batan güneşle aydınlanan deniz;

zincirden boşanmış öfkeleri içinde

tükenir gürültücü dalgalar ve dinlenirler...

Kayar sularda hafif gemimiz,

yol alır yumuşak rüzgârlarla,

ve kayıp giderken gemi, siz silinirsiniz

ey, sisli anavatan kıyıları.

Bilmem bir gün dalgalarla çalacak mı

o dönüş saati, o tek umudumuz?

Sonsuz yollarında dalgaların - toprak ve su

kalacaklar herdaim bizim düşümüz.

Ama siz - Vardar, Tuna, Marica,

ve siz - Istranca, Pirin ve sen, Balkan:

Aydınlatacak anılarımızı son saate dek

hiç durmaksızın, sizin ışığınız.

Sarsmak istedik zulmü temelinden,

bir aşağılık hain sattı bizi;

oğula düşen göreve boyun eğiyorduk -

ve işte şimdi her şey yitti gitti...

Ey vatan, sevgili alınyazısı, gene de

biz savaşı sürdürebiliyorduk

coşku içinde, dur durak bilmeden

kutsal tapınağın önünde senin. -

Ne yazık, almış başını gider vapurumuz,

uçar bizimle birlikte uzaklara...

Gece, sönen geniş dünyanın üzerine

serer, enginliği içinde gölgesini.

ve biz görürüz ufukta şimdiden

dağların düşünceli karaltılarını,

mavi gökyüzü altındaki dağların,

o güzelim Athos'un taçlandıran.

Gözlerimiz yaşlı, döner bakarız

arkamıza son kez,

o sınırlara, canımız kadar sevdiğimiz:

Herdaim görmekte onları bulanık bakışlarımız-

Ve zincirlere bağlı kollarımızı uzatırız

gözden ırak cennetimize doğru...

İçer zehirli acılarımızı yudum yudum yüreklerimiz. -

Elveda vatan, elveda kaygılarımızın kaynağı

Peyo Yavorov

Çeviri: A.Kadir (Abdulkadir Meriçboyu)- Eray Canberk

Fotoğraf: Ricardo Espinosa

Yoksul B.B. İçin

1.
Ben Bertolt Brecht, kara ormanlardan.
Karnında getirmiş şehre anam beni.
Ama çekip gidene dek ben bu dünyadan
çıkmayacak ormanların soğuğu içimden.

2.
Asfalt şehirde evimde gibiyim.
Donanmışım son kutsal törenle:
Gazeteyle, şarapla, tütünle,
Güvensiz, aylak, ama sonu mutlu.

3.
İnsanlarla iyi aram. Durur başımda
şapkam herkesinki gibi. İnsanlara bakar
derim: “Bunlar başka türlü kokan birer hayvan.”
“Ne çıkar, derim sonra, benim onlardan ne farkım var?”

4.
Kadınlarla otururum yan yana
salıncaklı koltuğumda sabahları.
Seyrederim onları umursamadan ve derim:
“İşte karşınızda güvenilmez bir adam.”

5.
Akşamları da toplarım erkekleri.
“Bayım” deriz birbirimize hep konuşurken.
Ayaklarını dayarlar masama ve derler:
“Düzelecek işler!” Sormam: “Ne zaman?”

6.
Sabaha doğru alacakaranlıkta ıslanır çamlar,
kuşlar ötüşür, böcekler bağrışır.
Dikerim ben kadehimi şehirde tam o sıra dibine kadar,
atıp izmaritimi, dalarım tedirgin bir uykuya.

7.
Biz, uçarı kişiler,
otururuz yıkılmaz sanılan evlerde.
(Yüksek kapılarını biziz kuran Manhattan adasının.
Biziz kuran incecik antenleri,
Atlantik üstünde konuşan).

8.
Bu şehirlerden arta kalacak ne;
Sokakları dolaşan bir rüzgar kalacak.
Evleri kuranlar mutlu olurlar ama,
Onlar da bir gün bırakır evleri giderler.
Hepimiz bugün var, yarın yokuz,
ne düşünürse düşünsün bizden sonrakiler.

9.
Umarım ki, bir deprem olunca yakında,
söndürmem puromu üzüntüyle.
Ben Bertolt Brecht, kara ormanlardan,
anasının karnında gelmiş asfalt şehre.

Bertolt Brecht

Çeviri: A.Kadir (Abdulkadir Meriçboyu), Asım Bezirci