Bir Düş Müydü O İzmir

(...)

- Kız Güldem, dedi annem. Sen bugün gene kayıplardaydın. Nerelerdeydin, ha?

- İzmir'e indim. Anlatırım sonra. Haa, aklımdayken söyleyeyim; bu akşam yemeğe bendesiniz, tamammı? Tazecik sandalye aldım Gümrükönü'nden, roka aldım,  kavun.. Mustafa Ağabeyim için, bir küçük şişe de...

- Hayrola? dedi annem. Bu ziyafet de neyin nesi?

- İş buldum, dedi Güldem Abla.

- Nasıl iş?

- Ben ne iş yapabilirim ki ablacığım? Dikiş nakış gelmez elimden, orta sondan tasdiknameliyim, dairede çalışmak. Eh, çamaşıra bulaşığı da gitmeyeceğim göre...

- Eee?

- Basmane'de Ali Ulvi Gazinosu var ya...

- Evet?

- Fasıla çıkacağım orada. Yarın gece başlıyorum. İki yüz lira da avans verdiler.

- Kız tarelelli! Sen ne dalavareler çeviriyorsun gene?

- Dalavere filan çevirdiğim yok Nazife Abla! Çalışmam gerekiyordu iş buldum.

- Hiç hoşuma gitmiyor senin bu hallerin, Güldem. Yok plak doldurmaklar, yok radyoda mikrofona çıkmaklar, yok Ali Ulvi Gazinosu'nda fasıl bilmemnesi...

- Radyonun sınavı umutsuz ablacığım. Burhan Beyin plak işi de fos çıktı. Bugün tükürüverdim yüzüne.

Dinçer Sümer, Bir Düş Müydü O İzmir, Bilgi Yayınevi, 2. basım, Kasım 1996, S.96-97