Siperler / The Trenches

Balçığa gömülmüş sonu görünmez yollarda, 

Çıkıntılar, ve engeller, saçaklanmış harap otlarla, 

Kavanozlarda can çekişirken mavi uyuzotu tohumları; 

Gökyüzü, bir kuyudan görülüyormuşçasına, 

Berraktır donmuş yıldızlarla. 

Lanet ederek sendeliyoruz kaygan tahtalar üstünde 

Lanetlenmişiz gibi dürter bizi görünmez bir gazab, 

Sakinleştirilemez ve tekdüze. 

İşte eğimli bir baca, ve aşağıda 

Zayıf bir mumun tozlu ve titrek ışığı 

Yüzükoyun huzursuzca uyuyanlar Mırıldanarak, 

Ve uyuyamayan adamlar, 

Maske gibi cansız yüzleri, 

Parlak, ateşli gözleri, uzattıkları dudakları, 

Ve mahzun, merhametsiz, korkunç yüzleriyle,

Her biri dönmüş bir lanete. 

Buradaki girintide, miğferli bir nöbetçi 

Sessiz ve hareketsiz, gözetliyor uyurken ikisi, 

Görüyor uzandığını önünde 

Kaygısız gözlerle, çatlayıp yarılan toprağın 

Ahmakça kaskatı kesilmiş insanlarla birlikte 

Sanki hiçbir zaman insan değillermişçesine.

Ölüdür şimdi aşkla gülen veya şakıyan dudaklar, 

Hayata tutunmak için sabırsızlanan gençliğin elleri, 

Gözden göze gülen gözler, 

Ve hepsinin de anneleri, babaları vardı, 

Ah aşk, kolayca yaşandı, ve yanıp kül oldu 

Bir erkeğin ilk gençliğinin hevesiyle: buraya kiralandılar sonra, 

Neredeyse hiçbir şeyin farkında değillerdi, hepsi yabaniydi; 

Ve saçıldılar etrafa kanlı parçalar halinde, leş olmak için 

Sıçanlarla kargalara.

Ve nöbetçi hareketsiz durur, dikkatle gözetler 

Geceyi bir tehdite karşı, yorgun gözleriyle.

Frederic Manning

Endless lanes sunken in the clay, 
Bays, and traverses, fringed with wasted herbage, 
Seed-pods of blue scabious, and some lingering blooms; 
And the sky, seen as from a well, 
Brilliant with frosty stars. 
We stumble, cursing, on the slippery duck-boards. 
Goaded like the damned by some invisible wrath, 
A will stronger than weariness, stronger than animal fear, 
Implacable and monotonous. 

Here a shaft, slanting, and below 
A dusty and flickering light from one feeble candle 
And prone figures sleeping uneasily, 
Murmuring, 
And men who cannot sleep, 
With faces impassive as masks, 
Bright, feverish eyes, and drawn lips, 
Sad, pitiless, terrible faces, 
Each an incarnate curse. 

Here in a bay, a helmeted sentry 
Silent and motionless, watching while two sleep, 
And he sees before him 
With indifferent eyes the blasted and torn land 
Peopled with stiff prone forms, stupidly rigid, 
And tho' they had not been men. 

Dead are the lips where love laughed or sang, 
The hands of youth eager to lay hold of life, 
Eyes that have laughed to eyes, 
And these were begotten, 
O Love, and lived lightly, and burnt 
With the lust of a man's first strength: ere they were rent, 
Almost at unawares, savagely; and strewn 
In bloody fragments, to be the carrion 
Of rats and crows. 

And the sentry moves not, searching 
Night for menace with weary eyes.

Frederic Manning