8 Dakika

Kum saatine sıkışmış zaman

Bedeni yırtarcasına yarışıyor rüzgârla

Vurgun yemiş çınar ağacı

Saçlarında kayboluyor gecenin...

Gözlerinde 8 dakika

Ellerinde deontolojik bilgi teorisi

Aydınlanma/hesaplaşma/sorgulama

Kokar sonbahar ikindisi...

Issızlığın perdesi demir yolu

Karnında taşır günceleri:

Kırılınca kum saati

  iner düşlerine

Bulutlara takılan yarasa kanatlı umut...

Cem Erdeveciler, 19.09.2024, İzmir

Abim, Ben ve Gobel

sanki iki sıska su sineği

sığınırdık kanatlarına

soldaki bodur oğlan, gobel

babamın bulduğu

sonunda

kocaman bir kartalmış abim ona göre

kim bilir hangi masaldan

inermiş ara sıra

kasap tarlasına

kasap tarlası, korkunç imge!

kasapların tarlada işi ne

görürsünüz siz

abim gelirse

katlayınca gömleğinin yenini

kanatlanırdım sevinçten

şimdi söylüyorum

ben fifi

sağdaki

şu daracık yokuştan sonra

tünele hiç girmemiş

sapsarı bir trendi

evimiz

söktüğü paslı çivileri doğrultup

onarırdı çitlerini bahçemizin

unutmadım

bunları da

keşke herkesin bir abisi olsa

ya da abili bir resmi

kimse bilmez bu günlerde içimden geçenleri

uzun bir yolculuğa çıkacakmış gibi

öyle korkuyorum ki

İlyas Tunç

Ezel Bahar Olmayınca

Ezel bahar olmayınca

Kırmızı gül bitmez imiş

Kırmızı gül bitmeyince

Sefil bülbül ötmez imiş

Bülbüller gelir ötmeye

Güle sarılıp yatmaya

Bağıban gülü satmaya

Gül kadrini bilmez imiş

Bahçevan sata bu gülü

Haramdır parası pulu

Ağlatma sefil bülbülü

Gözyaşını silmez imiş

Yılda birgün ziyan olur

Dost yoluna talan olur

Bazı insan hayvan olur

Hayvan adem olmaz imiş

Şah Hatayi'm ölmeyince

Tenim turap olmayınca

Dost dosttan ayrılmayınca

Dost kadrini bilmez imiş

Şah İsmail Hatâî (Hatâyî)

    Şah İsmail'in Hatâî mahlasını kullanmasıyla ilgili birçok farklı görüş bulunmaktadır. Bunlardan birkaçını paylaşalım:

    "Şah İsmail bu mahlası seçerken ister tevazuundan dolayı olsun ister başka bir maksattan dolayı olsun 'Hata' denen anlam ile veya bu manada işlenen bir fiil ile bir bağlantı kurarak. bu mahlasını tercih etmiş ve kullanmıştır. Çünkü birçok şiirinde kendisini hatalı gördüğünü ve bu hatalarından dolayı da Allah'ın kendisini affetmesini istediğini belirtmektedir. Şiirlerinin birinde:

    Kılbaki meni fena yüzünde

    Sen Haksın ve men hata yüzünde

    Sen kan-ı mürüvvet ve atasın

    Bağışla Hatayî'nin hatasın

    Diğer bir şiirinde de:

    İhlas-ı dilden ayet-i ta'viz okur mudam

    Yad eylegeç cihanda Hatâyî hatasını

    

  diyerek aslında seçtiği bu mahlasının dünyadaki hatalarıyla olan bağlantısına dikkat çekmek istemektedir. Ancak bu hatalı fiilinin ne olduğunu haliyle açıklamamaktadır."  

Mustafa Ekinci, Harran Üniversitesi

    "10. yüzyıldan 14. yüzyıla kadar İran’ın doğusunda 'HİTAY' adlı bir Türk devleti bulunmaktaydı. Hitaylar resim ve güzel sanatlar konusunda çok ileriydi. Özellikle süsleme sanatında Uygurlularla birlikte Orta Asya ve yakın doğuda çok ileri bir medeniyet kurmuşlardı. Bunu da Mani dinin kurucusu Mani’den ve müridlerinden öğrenmişlerdi. Mani dini 3. yüzyılda İran’da yasaklanınca, Mani dinine mensup olanlar Hindistan üzerinden Orta Asya ve Çin’e kadar gitmişlerdi. Kendi dinleri ile birlikte resim ve güzel sanatları da götürmüşlerdi Mani dininin kutsal kitapları resimler ve tasvirlerle süslüydü. Ressamlar, resim sanatının piri olarak Manizm dininin kurucusu Mani’yi gösterirler. Hitayların Mani mensuplarından öğrenip geliştirdikleri bu resim ve süsleme sanatına 'Hatayi' süsleme sanatı deniliyordu. Şah İsmail de buradan esinlenerek yazdığı şiirleri bu süsleme sanatına benzeterek 'Hatayi' mahlasını kullanmıştır. Safevilerin sarayı 'Hatayi'lerin minyatürleri ve resim tabloları ile meşhurdur. Şah ismail, şiirlerinde Safevileri, Hatayi’lere benzetmiştir. O şiirlerden birisi şöyledir:

    Kırmızı taclu, boz atlı, ağır leşkerli (askerli) heybetli,

    Yusuf peygamber sıfatlı, Gaziler diyen Şah menem.

    Hatai’yem al atlıyem, sözü şekerden tatlıyem

    Murtaza Ali Zatlıyem, Gaziler diyen Şah menem.

  Türk kavminden olan Hitaylar, (Hatayiler) erkeklerinin uzun boylu,  yakışıklı, kadınlarının ise güzel olması ile meşhurdur. İranlı ünlü şair Şirazlı Hafız bir şiirinde şöyle der: 

    Dün peri yüzlü Türk güzeli yanımızdan ayrılıp gitti.

    Acaba ne hatamızı gördü de Hitay yolunu tuttu.

  Makalemizi, benim de aynen katıldığım Ahmet Küçükkalfa’nın şu görüşü ile bitirelim: 

  'Safeviler, Hatayi geleneğin temsilcisi oldular. Şahnamelerdeki minyatürlerde olduğu kadar, mimaride, süslemede, şiirde, tekstilde kısaca güzel sanatların her şubesinde yetkin eserler verdiler.

   Hatayi geleneğin yetkin temsilcisi Şah İsmail’in Hatayi mahlasının, Uygur-Hıtay (Hatayi) yüksek kültürünün ve güzel sanatlarının bir yansıması olduğu kuşkusuzdur.' "  

Hamdullah Dedeoğlu

Argo

Ağacı sevecektiniz,

Yoldunuz, dal bırakmadınız...

Yılına al bırakmadınız,

Yemişini yiyecektiniz.

Kadını sevecektiniz,

Aldınız, ver bırakmadınız..

Sevi'ye yer bırakmadınız,

Ona ben değil, sen diyecektiniz.

Büyünürken zamanla,

Küçüldünüz zamanla,

Arıları kovdunuz dumanla,

Kovanda bal bırakmadınız.

Sobayı söndürdünüz,

Isıyı öldürdünüz,

Hava basıp üfürdünüz,

Mangalda kül bırakmadınız.

Parayla yamalı bohça'da,

Kapanık, dar bir açıda,

O caanım ikili bahçede

Bir renk, bir gül bırakmadınız.

Bir eliniz vardı, bir cebiniz,

Başınıza vurdu keliniz,

Alıp sattınız hepiniz,

Depoda mal bırakmadınız.

Özdemir Asaf

Zambaklı Padişah

Ne zaman elleri zambaklı padişah olursam

Sana uzun heceli bir kent vereceğim

Girilince kapıları yitecek ve boş!

Azizim, güzel atlar güzel şiirler gibidirler

Öldükten sonra da tersine yarışırlar, vesselam!

 

I

Ey imece ile başsız gömülecek derviş

Sen kendin o zamandan değilsin

Ya bu hikayeyi nereden bilirsin?

Ey ustalıkla taşaronluğu birbirine karıştıran ve

Yaşayan okur!

Sen yabancı değilsin bense bir fakir derviş.

 

II

Ve bir derviş ... atını saldı salar.

 

III

Karartma benizli bir sözcük kırıntısından bile.

Kesekağıdı yapıyor, yapabiliyor.

 

IV

Hava gırçımadır

İki çocuk da bir gömlek içinde

Valde külhandadır

Hafız! Sence çocuklar

Çiçeklerin koynunda uyumalıydı değil mi!

V

"Sizde ölüm var mıdır?"

 

VI

Yedi kez görünmeyen denizin üzerinde, iki açık deniz evliyası

Tabuttaş'tan Üsküdar Sultanlığı'na bir konsol aynası taşır.

 

VII

Eski bir göç yolu, izlenmektedir.

 

VIII

Devlet ve şairleri, iki kaşık gibi içiçe uyurlarken

Geldiği kapkara denize Karpiç'den gönderilmiş bir gemi.

 

IX

Duyduk ki, bir daha

Kuş getirmek sınıfa

İntihar olmuş cezası

Hal ve gidişat tüzüğünde

Biz kuşları tutmuyoruz ki

Kapıda koyveriyoruz

Dönüp onlar ceplerimize giriyorlar

N'apalım?

 

X

İnsan gözünün soldan sağa okuma alışkanlığı!

 

XI

Unutulmuş bir çocukluk hastalığından da bilinebilir

İkinci Savaş'da Galata'da geçilmiş bir kedi merdiveni.

 

XII

Şiir de, duraklarda, dinlenirdir, dinlenir.

 

XIII

Yenilmiş, geri çekilmededir bir gizli yol

Muvazzaf şairler de ...

 

XIV

Geceleri, aydan, evlere girilemiyordur.

 

XV

Devletin cüceleri nasıl iki kez ayağa kalkmak zorundaysalar

Tabiatın cüceleri de bir dehliz bulmuşlardır kendi içlerinde.

 

XVI

Portakallarla donanmış selatin meyhaneleri, kapalıdır.

 

XVII

Ustasından geçmiyen bir deniz

Gittikçe uzaklaşıyor, okunmuyor.

 

XVIII

Mühründe şiir kazılıdır bir padişah.

 

XIX

Kuşlar havada, insan karada

Ölmek istemezler!

 

XX

Beş aydan bu yana, ilk bir insan görüyorum...

 

XXI

Kışı ve Üsküdar'ı, atkısıyla geçirecek bir kadın

Yazmışım, nedense, deftere.

 

XXII

Sarışın Osmanlı tarihçileri...

 

XXIII

"Bak bre çirkin!"

Karanfilinde bir ... basılıdır.

 

XXIV

Beyaz kargalarlı, aykırı düşüncelerdir.

 

XXV

Biliyorsun; ölüm

Artık ayakta karşılanmıyor, karşılanmaz!

 

XXVI

Akıl, yürütülüyor, yürüttüm bu kentte.

 

XXVII

Bir erkeğe gerilmiş bir kadın,

karşıdadır.

 

XXVIII

Ebru ile bir yazı arası.

 

XXIX

"Şiir, ölüm ve yaşam dolayısıyla,

Şimdi ve daima, açıktır."

 

XXX

İşkence!... Bu sözcüğü, ilk Karagümrük'de

Duyduk duyuldu.

 

XXXI

Camında sabun kurutulan evler

Beyoğlu'nun yıkılacağını bildiriyorlar.

 

XXXII

Ey gemileriyle birlikte yiten denizler

Ve bağlı limanlarıdır! ki unutulmasın

Gerçeklikte, gemiler terketmektedir fareleri.

Ece Ayhan

Bir Yer Bul Bana

Benden sonra yağmur yağdı mı oralara

toplandı mı zeytinler, çürüdü mü mandalina

kırmızıyı soldurmuştu gelirken zakkum

gelirken dağlar başı dumanlı efkâr

taşıdığım yol boyunca sonbahar

benden sonra yağmur yağdı mı oralara

burada ıslandı İstanbul bir defa

nemlendik evlerde, kanallara dizdikleri biz de

dilekler yorgun, ölüm kabadayı sokakta

yağmur yıkar mı paramparça cesetleri acaba

benden sonra yağmur yağdı mı oralara

şiir bile dağlara çekildi, sözcükleri vuruyor

yaslandığım dallarımı kestiler, filizler hasta

arada ses veriyor hayat konulduğu kodesten

dili içerde yollardan geçiyoruz boyna

yağmur birikintilerinden su içti mi serçeler

en çok onlar ölüyor, çocuklar geliyor aklıma

ölen bir bebeğin patiği çıkmış ayağından

geç doğurmuş anası, yüzünü tırmalıyor acının

savaşlar biter mi? Savaşlar bitmez daha

Benden sonra yağmur yağdı mı oralara

içim kalemini yitirdi, yağsa n'olur, yağmasa...

bombalar aydınlatıyor geceleri

dünya bildiğimiz dünya değil

bir yer bul bana

Arife Kalender, Lacivert Öykü ve Şiir Dergisi, Sayı:115, S.23

Adsız

Penelope olmadı hiç

Gece gündüz aç susuz dokudu da

Yanıp kurtulacaktı Jan Dark olsa

Yirminci yüzyılda

Orta çağda doğan

Karcı dağın karlı yamaçlarından

Bütün eve odun çeken

Gelin

Şirinköylü

Kar çatlağı ayaklarını

Bastırırdı duvara her gece

Niobe değildi

Kübele'nin dişiliğine değmemişti

eli

Muskacıdan muskacıya umut

Yatır dallarına çaput

Hiç doğurmadı

Yılan olsa emzirecek göğsü

Sızlayarak

Her gece

Her gece kardan soğuk söze yenik

Andromake hiç olmadı hiç

Seyretmedi erkekliği surlardan

Savaşı birlikte tarlada

Ağayla ve devletli

Açlığı omuz omuza

Akmaz arıkları orta çağın

Yirminci yüzyılda bile

Şirinköy'den gelinlerden gelinle de

Paylaşmaya gelmişti

Acıyı ve sevgiyi

Antigone değildi

Sonuna dek

Kendi öldürmedi kendini

Yatıyor odanın ortasında

Çıplak tabanları örtünün dışında

Yarık yarık

Gömülmeye bile gün dönünce

Kalkıp kendi gidecek gibi

Cengiz Bektaş (1934 - 2020)

"Anavarza kayalıkları gün ışığı altında sırça saraylar gibi ışıldadı."

    Yalnızağaçtan ta Anavarzaya kadar çeltik tarlaları. Çeltikler sarı başaklarını dolu, verimli saçaklamışlar. Irgatlar bellerine kadar çemrek, tarlaların ortasında, binlerce. Kimi çeltik biçiyor, kimi biçilenleri sırtlanarak harman yerine götürüyor.

Irgatlar çamura batmış bir karınca katarı gibi harman yerinden tarlaya, tarladan harman yerine çekiliyorlar. Tarlalarda traktörler, batoslar. Batoslar bir yandan tane, bir yandan sap kusuyorlar. Kerem önce merakla bu tarlaları dolaştı. Bir kedi merakıyla batosu, traktörü, kamyonları, harmanı, ırgatları yokladı. Öğle oldu, sıcak kızdırdı. Sonra Kerem acıktı. Bir arkın göleğinde, göleği çepeçevre sarmış salkımsöğütlerin altında çocuklar oynuyorlardı. Kerem güvenli bir içgüdüyle

çocukların yanına gitti.

    Karakol köyün dışında tek başına kalmış yayvan, han gibi bir toprak damdır. Önünde, içinde yalnız kadife çiçekleri dikili, o da toz içinde kalıp yarı yarıya kurumuş bir bahçesi vardır. Bayrak gönderinde iyice solup bozarmış, ayı yıldızı belirsizleşmiş bir bayrak dalgalanıp durur. Anayol köyle karakol arasından geçer. Yol, karakola elli adımdır. Yolun kıyısında tek tük cilpirti çalıları nasılsa kalmıştır. Cilpirti çalısı topluluklarını böğürtlenler, yabanıl otlar sarmıştır. 

    Yağmur yağıyordu. Kerem cilpirti çalısının içine sinmiş, gözlerini de karakolun kapısına dikmişti. En küçük bir devinimi kaçırmıyordu. Karnı da çok açtı. Karakola elleri biribirine kelepçelenmiş bir delikanlıyla bir kız getirdiler. Kızın yüzü ıpıslaktı.

Saçları darmadağın biribirine dolanmıştı. Delikanlı candarmaların önünde başı yerde karakola girdi. Az sonra karakoldan kızın bitip tükenmeyen çığlığı duyuldu. Kerem ürktü. Buradan kaçıp gitmeyi birden istedi. Ama şahin... Şahini gönlünde bir havalandı, geri Çukurovanın düzüne indi. Anavarza kayalıkları gün ışığı altında sırça saraylar gibi ışıldadı. Kerem öyle gördü. Çok yılan varmış şu Anavarza kayalığında da, diye düşündü. Yılanların başı orada yaşarmış. Yılanların başı  üstüne bir hikâye anımsamaya çalıştı ama olmadı. Bölük pörçük bir şeyler geçti

gözlerinin önünden ama, birden silindi. Candarmalar yaşlı, erkeği çok şişman, kadını çok uzun, zayıf, savanlara sarınmış iki insanı yüzlerine tükürerek dama soktular.

    Keremin birden gözleri acıdı, boğazı kurudu:

    "Aaah, dedem," diye inledi. "Aaah, soylu dedem, kim bilir neredesin şimdi. Ya kara toprağın altında, ya da hastasın. Ya da bu alçak Çukurovalı yatırmıştır seni sopanın altına dövüyordur."

    Dedem ağlamaz. Hiç mi hiç ağlamaz. Onun gözünden yaş geldiğini kimsecikler yüz yıldır görmemiştir. Dedem, Haydar Usta, ulu Haydar Ustanın torunu... Keşki benim adımı da Haydar koysalardı. Ulu Haydar Usta, dedemin dedesi ta Horasandan gelmiş. Avşarlının koca Beyi, üç tuğlu vezir dedemin kapısında bir kılıç almak için tam bir yıl beklemiş. Büyük Haydar Ustanın kılıcını kullanırlarmış şahlar, padişahlar. Yaaa, işte öyle.

    "Şimdi de benim dedemi karakollara sokup iyice döverler. Kan işetirler. Ama dedem sağlamdır. Horasan toprağıdır, ölmez."

    Demirciler Ocağı bizim ocağımız. Bu ocağa gelip de eşiğine yüz sürene kurşun geçmez, kılıç işlemez. Olur mu? Olur ya, Allah böyle yapmış. Beyler, padişahlar, yiğitler, paşalar, şahlar gelmiş eşiğimize yüz sürmüş. Her gelen, eşiğe yüz sürmeye her gelen kişi, bize, eşiğimize yeşil gözlü, yaaa, yemyeşil, zümrüdü

yeşil gözlü, boynu uzun, kulakları kalem, soylu Arap atlar getirirmiş. Atın en soylusu yeşil gözlü olur. Yeşil gözlü at bulunmaz. Bulunursa şahin gibi olur. Öyle uçar. Çadırımızın kapısında don don bir at yılkısı... Dedem her gün birisine biner.

Yaşar Kemal, Binboğalar Efsanesi, Yapı Kredi Yayınları, S.133-134

Üsküdar

üsküdar asyadır çine kadar

her kış

bıraksa da köpük saçlı kızlarını

kıyıya

öfkeli bir yağmurla iner rüzgâr

mihrimâh güneş saati

yanından

ince dar bir merdiven uzar

soğuk

ve dönmez bir kilit çocuk kütüphanesi

önünde insanlar yürür ve susar

şemsipaşa

ceviz bir cami, demirinden

yan gözle cihangire bakar

demişti ki tanpınar

üsküdar uçarsa gider istanbul

yürüyemez sokaklarında çocuklar

üsküdar asyadır çine kadar

Ömer Erdem

"Bu göçün hikâyesi Tuna kıyılarında başlar, bu kenar mahallede biterdi."

    "(...) Bizim mahallemiz bir göçmen mahallesiydi. Kırım'dan Dobzuca'dan, Tuna kıyılarından, zaman zaman harpler, katliamlar içinde kopup gelen göçmen sellerinin artıkları, yüz elli, iki yüz yıldan beri hemen daima yenilen ordular, daima gerileyen sınırlarla beraber adım adım çekilerek buralara kadar sürülmüşlerdi.

    Bir zaman bir imparatorluğun, o geniş Osmanlı devletinin başşehri olan Edirne, şimdi artık bir sınır kalesiydi.  Şehrin kenarını çeviren bağlık tepelerde yer yer tabyalar, istihkâmlar sıralanıyordu. Eski imparatorluğun yeni sınırları ise, şehrin kuzey ufkunda görülen alçak dağlar üzerinde Doğudan Batıya uzanıp gidiyordu. 

    Halbuki, Edirne bir devlete başşehir olduğu zamanlar, buralarda oturup dünyanın yarısına; Almanya'dan İran içine, Hint denizine, Podolya'dan Ukrayna'dan Habeşistan'a kadar hükmetmiş olan padişahların saray harabeleri, bizim kenar mahallemizin hemen karşısında, şimdi kurumaya yüz tutmuş bir nehrin iki kolu ile kucakladığı yeşillik kenarında yatıyordu...

    Bizim göçmen mahallemizin, her biri bir başka yerden göçüp gelen her ailesinin, konup göçtüğü yerlere ait ayrı bir hikâyesi vardı. Sınırların ötesinden sızan yeni göçmenlerle mahallenin halkı gün geçtikçe artardı. Bu yeni gelenler yuvalarını, topraklarını doğdukları yerlerde bıraktıktan sonra, zahire, kap kaçak, yorgan döşek namına ne alabilirse iri öküzlerin çektiği ağır arabalara atarlar, yollara dökülürlerdi. Kadınlarla çocuklar bu yüklerin üstüne bindirilirdi.

    Bu perişan kafileler, eski istilâ ordularının Balkanlar'da, Tuna'da ve daha ötede yerleşip, köy, şehir, kale kuran eski fatihlerin geri dönen artıklarıydı.

    Şahin atlar üstünde Avrupa'ya giden ataların bu çocukları, şimdi her tarafından torbalar, bakraçlar sarkan bu gıcırtılı arabalarla asırlarca süren bir egemenliğin ellerinde kalan bu hazin artıklarını geriye doğru taşıyorlardı. 

    Zaten yakın olan sınırlardan bu yana geçmekle, muhacir kafilelerinin kenar mahallemizi çeviren çayırlığa çökmesi bir olurdu. O çayırlar ki vaktiyle, bu dönenlerin dedelerinin uzak ülkelere, Balkanlar'a, Tuna'ya ve daha ötelere yayılmak için yola çıkarken toplandıkları, saflarını düzdükleri geçitlerini gösterdikleri meydanlardı.

    Kenar mahallemizin sokaklarında zaman zaman : 

    - Çocuklar! Muhacirler gelmiş!

diye sesler dolaşırdı. Mahallenin çocukları hep birden çayırlığa koşardık. Bu çayırlık, belki yüz, yüz elli yıldan beri göçmenler için bir konak yeri olmuştu. Burada arabalar halka halka dizilirdi. Öküzler, mandalar bunların etrafına çökerlerdi. Uçları araba kanatlarına tutturulmuş kilimlerden, çarşaflardan odacıklar kurulurdu. Yataklar serilirdi. Ateşlerde tencereler kaynardı.

    Yeni gelen göçmenlerin çocuklarıyla bizim kenar mahallenin küçükleri arasında hemen arkadaşlık başlardı. Çünkü yeni gelenlerin söyledikleri kasaba, köy isimlerini biz daha önce işitmiş olurduk. Hattâ aramızda onlarla hemşeri, komşu çıkanlar da bulunurdu. Çünkü bizim de ailelerimiz vaktiyle oralardan kopmuştu. Onların geçtiği yollardan geçmişti. Şimdi onların konakladıkları bu çayırda konaklamışlardı. 

    Yeni gelen göçmenlerin, hemen ertesi gün, kimisi hükümete başvurur, kimisi hanlarda, kahvelerde, eski gelen hemşerilerinin dağıldıkları, yerleştikleri köyleri, kasabaları soruştururlardı. Ondan sonra kafilenin çözülüşü başlardı. Bir kısmı yakın yerlere dağılırdı. Bir kısmı yeniden yollara düzülürlerdi. Arta kalanlar kenar mahallenin bir ucuna yerleşerek mahalleyi genişletirlerdi. Bu yerleşme için, kırlardan kara çalı, böğürtlen, yahut güvem dikeni, bataklıklardan saz demetleri taşınırdı. Sonra etrafı çitle çevrilen bir avlunun ortasına, üstü sazla örtülü küçük bir kerpiç, hattâ çit kulübe yaparlardı. 

    Böylelikle daha birkaç gün geçmeden mahallede yeni bir baca tüterdi. Onun da dumanı mahallenin dumanlarına karışırdı. O evinde çocukları mahalle çocuklarının aralarına girerlerdi.

    Ben de bir göçmen çocuğuydum. Bu göçün hikâyesi Tuna kıyılarında başlar, bu kenar mahallede biterdi. Hikâye oldukça basitti. (...)"

Şevket Süreyya Aydemir, Suyu Arayan Adam, Remzi Kitabevi, S.19-21

Aşkın Gülüşü

işte sana geliyorum

yumuşakbaşlı rüzgârların kanatlarında bir yer bul bana

suyun ışıltılı sesleri aksın bir yanımızdan,

bir yanımızı defneler sarsın...

demir kollarının yumuşaklığında uyanayım sabahları

zeytin ağacının gözlerinde büyürken bir çekirdek

senin olayım

sakızağacının kokularına bürünsün saçlarımız

diri gövdemiz yürüsün kuşlara doğru

unutulmuş şarkılar bulsun...

gülüşün badem ağacının çiçek açmış dalları

ölümü alsın elimizden.

bir gemi getirdim kapına: birlikte gidelim.

sen içli, uzun geceli kadınlar için yaratılmışsın,

uzun sabahlar için

buğday tarlaları, usulbaşlı geyikler, yollar için...

göğsüne düşür beni: yeryüzünün şarkılarını dinleyeyim orada

gecikirsek alıp başını gider aşkın usul ırmağı -küskün-

dönmez bir daha

Leyla Şahin

Kardeş Payı

Bana ekmeğin kabuğu

Sana steak sana fusion sana dünya mutfağı

Sana fitness sana ozon odalarında sağlık

Bana sokaklarda can havli bana biber gazı

Sana maldivler cote d'azur top ten holiday

Bana iş dönüşü nayrobi dolmuşu

Senin parmağına pırlanta, senin yüzüne tuscany ışığı

Alnıma kömür karası benim. Alnıma kara yazı

Sana sessiz sakin deniz orman manzarası şehrin içinde

Bana ev diye dört duvar çatı diye çınlayan bu ne

Sana şimdi, sana her gün, sana saturday night fever

Bana sonra bana sonra bana sonra

Demir beton cam çelik kafes senin

İçinde kardeşim bülbül benim

Bana sivri şeyler bu dünya, etimi delsin

Seni öldürmeyen allah hiç öldürmesin

Sana sunshine sana diamond göz alan

Bana her gece tepemde göz kırpan floresan

Bana demli bir çay, uzun efkar, geniş keder

Sana smoke sana malt viskiler sana rezerv

Sana dünya yetmez sana gökyüzüne merdiven

Bana ter için bu ten, bana bu can haybeden

Diyeceğim;

Tüm bedesten senin

olsa ne fayda benim

Birhan Keskin, Fakir Kene, Metis Yayınları, S.30-31