Yakınında

Zaman aka koka geçiyor kıyımdan gümbür telaş. Suda sektirdiğimiz

kaygan, becerikli taş. Neresinde mahareti? Fırlatanın çevikliği, 

kusursuz yüzeyi? Emin değilim bundan ve hiçbir şeyden emin 

olamam. İşte geçiyor sekerek yanımdan, neresinde batıp 

neremizden çıkacağını ezbere bilen zaman.

Beni benden almayacakları aşikâr. Bakın bundan eminim ve 

kendimle çelişirim. Benmişim gibi kalacağım, ruhumun yakınında.

Sense geceleri hep ilk güzelliğinde. Her gece o giziyle baktıracak

sana beni.

İkindi henüz. Öğlenin uçurumundan yuvarlanıyor, yatağında 

uzayarak dünya. Kucağını açıyor sadra şifa dağıtan pazar hikâyeleri.

Bunlar tercihen Güney Amerikalıdırlar. Suyu, toprağı ve havayı,

oldukları gibi karşılarlar. En gözde tefrikalar, can alıcı fısıltılar. Yerel

düş kıpırtılarıyla hayatı bileğinden kavrar. Okuma günüdür pazar,

vakti malum ki ikindi.

Tuhaf ve kıvrak çalımlarını basıyor zaman. 'Gol!!!' sesleri, paslar

buluyor hedeflerini. Bütün gölgeler tek bir ruhu işaret ediyor

çöldeki. Hatta denizleri kapsayan renk oyunu cümbüşleri. Bütün

bunlara rağmen ben bende, bütün bunlara rağmen ben sende, 

kalmaya talibim, tuhaf.

Şiir ya bitiyor ya da biteceğini sanarak kısalacak. İkindi devrilecek, 

akşam güneşine yanaşacak. Yakın bir evden esiyor müzik, aralık

pencereden - kaçamak. Bittiğini zannediyor. Kısalttığı yerinde

kendini şiir.

Ogün Kaymak, Hüzündeki Mavilik, S.70-71, Dize Yayınevi