Balçığa gömülmüş sonu görünmez yollarda, Çıkıntılar, ve engeller, saçaklanmış harap otlarla,
Kavanozlarda can çekişirken mavi uyuzotu tohumları;
Gökyüzü, bir kuyudan görülüyormuşçasına,
Berraktır donmuş yıldızlarla.
Lanet ederek sendeliyoruz kaygan tahtalar üstünde
Lanetlenmişiz gibi dürter bizi görünmez bir gazab,
Sakinleştirilemez ve tekdüze.
İşte eğimli bir baca, ve aşağıda
Zayıf bir mumun tozlu ve titrek ışığı
Yüzükoyun huzursuzca uyuyanlar Mırıldanarak,
Ve uyuyamayan adamlar,
Maske gibi cansız yüzleri,
Parlak, ateşli gözleri, uzattıkları dudakları,
Ve mahzun, merhametsiz, korkunç yüzleriyle,
Her biri dönmüş bir lanete.
Buradaki girintide, miğferli bir nöbetçi
Sessiz ve hareketsiz, gözetliyor uyurken ikisi,
Görüyor uzandığını önünde
Kaygısız gözlerle, çatlayıp yarılan toprağın
Ahmakça kaskatı kesilmiş insanlarla birlikte
Sanki hiçbir zaman insan değillermişçesine.
Ölüdür şimdi aşkla gülen veya şakıyan dudaklar,
Hayata tutunmak için sabırsızlanan gençliğin elleri,
Gözden göze gülen gözler,
Ve hepsinin de anneleri, babaları vardı,
Ah aşk, kolayca yaşandı, ve yanıp kül oldu
Bir erkeğin ilk gençliğinin hevesiyle: buraya kiralandılar sonra,
Neredeyse hiçbir şeyin farkında değillerdi, hepsi yabaniydi;
Ve saçıldılar etrafa kanlı parçalar halinde, leş olmak için
Sıçanlarla kargalara.
Ve nöbetçi hareketsiz durur, dikkatle gözetler
Geceyi bir tehdite karşı, yorgun gözleriyle.
Frederic Manning
Endless lanes sunken in the clay,
Bays, and traverses, fringed with wasted herbage,
Seed-pods of blue scabious, and some lingering blooms;
And the sky, seen as from a well,
Brilliant with frosty stars.
We stumble, cursing, on the slippery duck-boards.
Goaded like the damned by some invisible wrath,
A will stronger than weariness, stronger than animal fear,
Implacable and monotonous.
Here a shaft, slanting, and below
A dusty and flickering light from one feeble candle
And prone figures sleeping uneasily,
Murmuring,
And men who cannot sleep,
With faces impassive as masks,
Bright, feverish eyes, and drawn lips,
Sad, pitiless, terrible faces,
Each an incarnate curse.
Here in a bay, a helmeted sentry
Silent and motionless, watching while two sleep,
And he sees before him
With indifferent eyes the blasted and torn land
Peopled with stiff prone forms, stupidly rigid,
And tho' they had not been men.
Dead are the lips where love laughed or sang,
The hands of youth eager to lay hold of life,
Eyes that have laughed to eyes,
And these were begotten,
O Love, and lived lightly, and burnt
With the lust of a man's first strength: ere they were rent,
Almost at unawares, savagely; and strewn
In bloody fragments, to be the carrion
Of rats and crows.
And the sentry moves not, searching
Night for menace with weary eyes.
Frederic Manning
