İyi Davranmıyorsun Kendine

İyi davranmıyorsun kendine

Sütünü içiyorsun, tıraş oluyorsun ama

Gözlerin yaban kuşların gözleri

Kim taktıysa zabit gülümsemesini

Onla yetiniyorsun içtenlik niyetine

Çok yakından, o derin mesafeden

Kimse soramıyor neyin var diye

Işığı söndürdüğünde imlasız bir ses

İyi davranmıyorsun kendine.

Ne zaman görsem seni, senle ilgili

Bir hışımla geçiyorsun kuşların yemlendiği meydandan

Ardında kanat izleri, tüy döküntüleri

Bir gece yarısı gitmiştin, kilit dilinin usulca dönüşünü

O gün galiba, üstünden düşen düğmenin sesini

Parmağına doladığın saçlarının iniltisini bıraktın

Ve şehre gizledin kendini

Şimdi şehrin burçları ürkütüyor

Balkonlar ürkütüyor

Sokak lambaları gözüne batıyor

Sessizliğin uçurum kıyısı

Rüzgârın titriyor

Ne çok isterdim sesimle dokunabilmeyi.

İyi bakmıyorsun kendine

Gözlerin çırağan yangını, kulağın bulvar

Sigaran cayır cayır her nefesinde

Sesin Kerbela kavruğu

Ellerin Kız Kulesi'nin sandalı sanki

Masum, titrek, kederli

Bir yaprak düşse, ezer geçer üstüne

Kalbini okşamaya gücü kalmaz

Kalp, yalnızca kalp kibardır, söylemez ama

İlk toza karışan o olabilir.

İyi davranmıyorsun kendine

Yalana da alıştın, kekeme

Uğultun yeraltından geliyor

Üstünde paslı rayların izi

Kimse duymaz ki silah sesini.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.45-46

Anaforun Tarihi

I.

İlkin her şeye çocuklar

rüzgârı taşlamakla başladılar

sonra

kardan adama âşık oldular

sıcak

aşkı tavlayan ve tohumlayandı

tohumları karıştıran deli rüzgâr

II.

Hayatın beş mevsimi olsaydı

buzları kırmakla bitmezdi her şey

ama deriyi yüzmekle biterdi

insan yalnızca deriden olsaydı

III.

bu bir gizdi, önce Nesimî bildi

karşı koyanlarsa tırtıllardı.

IV.

Bir tırtıl

kuyruğuna dokun yürür

antenine dokun yön değiştirir

Kuzgundur bazen, herkes her zaman

karatavuk değildir.

V.

Ben kendimi başkaldırıp kazanırsam benimdir

Buysa kül rengi bir ırmakta sûretini aramaktır.

VI.

Arayış süvarisini soran bir yağız attır.

VII.

İnsan yoğunlaşır huyunun akışına,

Nergis duru durgun su arar.

VIII.

Her aşk bir öncekinin tamamlanmış resmidir

bir sonrakinin parçalanmış tablosu

Mabedimsin, mabudumsun, putumsun

putların taşlanmaya yakın ismidir.

IX.

Anaforun tarihi öyle yazar/ki insan

attığı taşlardan yeni put yapar

Her cennet kovulmak kapısıyla kapanır/ve insan

yeni bir cennet arayan tek hayvandır.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.7-9

anılar tarafsız değildir

bensem kapının önündeki, bir bir yüzüme vururum

korkmam yakamdaki akrebi ürkütmekten

mahallemizde çıkan yangın gibiydim, söndürülmekte hep gecikilmiş

ne rüzgar vardı ne de ahşaptı evleri, zevkle seyredildim böylece

herkesten saklamakla övündüğüm yaramı da ben açtım ve seyredildim

boynum kimselerin dikkatini çekmemiş, bundan çekinmiyorum

dağlara düşmedi gölgem, kabul, avluların tarihinde adım yok

ama şehre de uymadı iklimim, karkuyusunda benim için her mevsim

kepenk kapattırdığım günün bilsem de yenilgimin provası olduğunu

kaldıramıyorum kılıcını saklayan zabit gibi çarşıdan geçmeyi

    fail, meçhul, maktül ve mağdurum

bir yarım kanıma girer, her sabah omuzlarıma bir yıldız eklerdim

bir yarımı kan tutar, cephe gerisini gezerdim her tatbikat sonrası

ya saraydaydım hil'at töreninin bedeli boğazıma yapışan ellerdi

ya da aztekdim, başımdaki ta'coldu kurban edilişimin ödülü

    sormadım yine de: ya benim günüm kaç yıl oldu

bu defter 'yen içindeki her kolu kırma mevsimi'nde açıldı

şimdi bir itfaiye erinin zimmetinde ve yangından tek kurtarılmış

bilsin cümle alem, savcılık ifademde de var, elyazım benimdir

bir kaç yıldır cübbesini ve kalbini çekiştirip duran birinin

vaktim olmadı sayfa kenarlarını süslemeye, bir buna yanarım

bensem saat kulesindeki rüzgar, bir bir yüzüme vururum

    vururum, anılar tarafsız değildir

Akif Kurtuluş, Tören Provası, S.9-10 Öteki Yayınevi, 1987 

Kitap Kapak Resmi: Pieter Brueghel

Güller

                                                                   İskender Savaşır'a

Mum sönerken parlar, insan yanarken

Gül çürürken yayılır koku

Herkes zamansızdır, ya biraz geç, ya biraz erken

Mezarıdır ipek böceğinin doku.

Mahmut Temizyürek, İz ve Rüya, Öteki Yayınevi, S.55