"Kemanın sesi aşkın sesidir evlat!"
Sorusuna cevap istemeyen bir eda ile gözlerini tekrar kıyıya çevirdiğinde, denizin bir dalgası daha kayalarda son bulmuştu.
Vona'da Moris adası karşısında eski bir balıkçı teknesi çekilmişti kıyıya.. Ada dedimse de anlı şanlı bir ada değildi Moris! Kıyıdan elli metre açıldığında ulaşırdın Moris adasına.. Kasaba içlerinden bakınca devasa bir deniz kaplumbağasına benzer uzaktan. Bu yüzden kaplumbağa kayası diye de tanır kasabalı. Aralarında on - yirmi metrelik su mesafesi olan yan yana iki kaya parçasıdır aslında Moris adası.
Moris Adası karşısındaki eski bir balıkçı teknesine sırtını vermiş yaşlı balıkçı, elindeki kemanı dizlerinin üzerine yatırdı usulca ve yanındaki genç adamla, az uzakta kayalara usanmadan hamle yapan dalgaları seyre daldılar. On yedi yaşlarında; balıkçının baktığı yöne bakıp, gördüğünü görmeye çalışan genç, balıkçıya hayrandı. Balıkçı senelerin yükünü denizin enginliğinde bir sevdaya dönüştürmüştü sanki. Genç adam her fırsatta bu kıyıya gelir, balıkçının çaldığı kemanı, onun iç çekercesine fasılalı konuşmasını dikkatle dinler, iç dünyasını anlamaya çalışırdı.
"Moris" adını, denizdeki ada kayanın üzerine kim kazımışsa derin kazımıştı. Birileri bu adı oraya yazmış, diğerleri de bu isimle kabullenmişlerdi iki koca kaya parçasını...
"Kim? Niye kazımış ki o ismi oraya?" diye sordu genç.
"İnsanlar bilinmek isterler!" dedi yaşlı balıkçı. "Tanınmak, görülmek isterler! Fark edilmek hoşlarına gider! Bilinmek, tanınmak, fark edilmek... Ben buradayım der insanoğlu. Bana bakın ! Beni görüyor musunuz!? Ben buradayım... Canlılar iz bırakmayı severler! Köpekler çişi ile bırakırlar izini; ayılar pençeleriyle... Kimi insanlar taşa iz bırakır, toprağa iz bırakır; kimi de betona ve hatta suya, buluta iz bırakırlar! Kuşun kanadına, yağmura, balinanın kuyruğuna bırakır izini birileri; bir başkasına bu da yetmez gider Ay'a bırakır.. Bağırmayı sever insan! Haykırır: Benim, ben!.."
"İnsanlar iz bırakır ve iz bıraktıkları yeri sahiplenirler mutlak! Moris ise kaya parçasını sahiplenmiş işte!" diyerek cevapladı soruyu.
Moris kimdi, balıkçı bilir miydi Moris'i?..
"Sen hiç aşık oldun mu?" diye sordu yaşlı balıkçı. "Keman gibi inledin mi hiç?"
Genç adam hafifçe gülümsedi ama cevap vermedi balıkçının sorusuna.
Az ötelerinde kıyıdan yavaşça yükselen bir tepenin üzerinde, denize yukarıdan kibirle bakan tek katlı beton evin ızdırabından habersizdi deniz. Balıkçı habersizdi, genç habersiz..
"Bu yürek susmalı artık!" dedi adam.
Elindeki tabancayı tam yüreğini yırtacak bir mızrak gibi göğsüne bastırmış, titremekteydi. Namlu soğuktu... Tetik acımasızca, kendi görevini yapabilmenin acelesindeydi..
"Bu yürek değil beni değil artık! Bu yürek kimin!? Bu yürek gereksiz. Gereksiz olansa ölmeli..." diye düşündü adam.
Deniz daha bir hırçınlaşmıştı. Dalgalar adamın elini tutmak ister gibi uzanıyordu sahile doğru. Bir martı tepedeki eve doğru kanat çırptığında diğer martılar huzursuzlandı. Bulutlar olacakları biliyor gibiydiler...
Adam, acısını anlatsa duyacak mesafedeki balıkçıdan habersizdi. Genç adamı tanımıyordu. Deniz aklına gelmiyor, martıları hatırlamıyordu... Dalgalar umurunda değildi ki adamın...
Kıyıdaki balıkçı derin bir iç geçirdi, sonra, yavaşça genç adama baktı. "Aşkı en iyi kim tanır bilir misin?" diye sordu.
Genç adam, merakla cevabı bekledi, sadece sustu...
"Aşkı, bir dervişe sormalı bence! Ya da Zapata gibi bir gerillaya... Çakırcalı benzeri bir efeye, bir zeybeğe sormalı, herkes bilmez aşkı" "Ne tutkulu aşıklardır onlar!"
Tepedeki evde, yüreğindeki volkanın ağzına dayadığı tabancasıyla patlamayı durduracağını zanneden adam ter içindeydi...
"Hak ettim mi kızım bunu ben?"
Gözlerinin ışığı sönmüştü adamın. Asırlardır kuraklığı yaşamış, toprağın tenine çekilmişti teni. Bir damla yaş düşse gözlerinden, teninde buharlaşacaktı sanki hemen. Ağlayamıyordu adam; gözlerinin önünde kızının yüzü dalgalanıyor, adam ağlayamıyordu... Bir baba nasıl hak ederdi ki bu acıyı !? Acı hak mıydı yoksa bir bedel mi; ayrımına varamıyordu adam. "Bu kahıra nasıl dayanır bu yaralı yüreğim ? diye kıvrandı adam...
Yaralı yürekleri de vurmak gerek belki de, ayağı kırılan atları vurdukları gibi !.. Bir genç kızın inandığı aşkı uğruna körpe yüreği sıcak çırpınışlardayken henüz, bir yılkı gibi bozkıra terk edilmesini nasıl sindirebilirdi ki bir baba yüreği ?!
"Bu yürek ölmeli !" diye inledi adam. Gölgesi yoktu artık adamın, resmi yoktu... Yüzü kaybolmuş, kimliği silinmişti tüm kayıtlardan... Adamdan geriye hiç iz kalmasın diyordu sanki birileri...
Babanın hayata iz bırakma çabası değil de nedir, çocuk!? Yeni bir can katmak yeryüzüne çok basit bir ihtiyaca bağlanabilir miydi ? Bir can katmıştı yeryüzüne adam ve ben varım ve de var olmaya devam edeceğim dememiş miydi !? Bencilce ama böyle değil miydi bir canı doğurmak!?
Ya o can nasıl sevmişti bir başka canı!?
Bir başka can, cana can katacak bir sevgiyi nasıl çamura bulardı hoyratça!? Sevgi masum değil miydi yoksa!? Aşk diye bir şey yok muydu!?
Ufukta peşi peşine şimşekler çakıyordu. Gök gri, kurşuni bir ağırlıkta çöküyordu yeryüzüne... Martılar sinmişlerdi Moris kayalığına... Yaşlı balıkçının haberi yoktu olanlardan. Uzakta bir yerlerden bir şarkı çalınıyordu: "... ben seni ellerin olsun diye mi sevdim..."
"Sevmeli insan" diyordu balıkçı. "Cephede siperden sipere koşan bir asker ruhuyla sevmeli..." "Sevmek iz bırakmaktır, yaşama: iz bırakmaksa yaşamaktır !"
Bir el silah sesi susturdu balıkçıyı... Ses gök kubbede buldu yankısını. Kurşun adamın yüreğini değil balıkçının beynini vurmuştu sanki... Adamın yüreğindeki volkan sönüyordu, sonra bir yıldırım düşüyor bir yerlere; tepede incir ağacı alev alıyor, bir asker mayına basıyor, bir başka yerde bir kadın ağıt yakıyordu..
Balıkçının kemanı dizlerinden kaydı. Martılar havalandılar çığlık çığlık !..
Genç adam bir elinde balıkçının kemanı, arkasına bakmadan sahil boyunca yürüyordu. Kumsalda ayak izleri, dalgalar izleri siliyor, balıkçı kafatasında kurşun deliği öylece arkasından bakıyordu.
Tepedeki evde olanlardan kimsenin haberi olmamıştı...
Sahilden yalnızca bir keman sesi duyuluyordu...
"Ben seni ellerin olsun diye mi sevdim ..."
Mehmet Ali Canikli
(Herkesin Bir Öyküsü Vardır)
"İnsanlar bilinmek isterler!" dedi yaşlı balıkçı. "Tanınmak, görülmek isterler! Fark edilmek hoşlarına gider! Bilinmek, tanınmak, fark edilmek... Ben buradayım der insanoğlu. Bana bakın ! Beni görüyor musunuz!? Ben buradayım... Canlılar iz bırakmayı severler! Köpekler çişi ile bırakırlar izini; ayılar pençeleriyle... Kimi insanlar taşa iz bırakır, toprağa iz bırakır; kimi de betona ve hatta suya, buluta iz bırakırlar! Kuşun kanadına, yağmura, balinanın kuyruğuna bırakır izini birileri; bir başkasına bu da yetmez gider Ay'a bırakır.. Bağırmayı sever insan! Haykırır: Benim, ben!.."
"İnsanlar iz bırakır ve iz bıraktıkları yeri sahiplenirler mutlak! Moris ise kaya parçasını sahiplenmiş işte!" diyerek cevapladı soruyu.
Moris kimdi, balıkçı bilir miydi Moris'i?..
"Sen hiç aşık oldun mu?" diye sordu yaşlı balıkçı. "Keman gibi inledin mi hiç?"
Genç adam hafifçe gülümsedi ama cevap vermedi balıkçının sorusuna.
Az ötelerinde kıyıdan yavaşça yükselen bir tepenin üzerinde, denize yukarıdan kibirle bakan tek katlı beton evin ızdırabından habersizdi deniz. Balıkçı habersizdi, genç habersiz..
"Bu yürek susmalı artık!" dedi adam.
Elindeki tabancayı tam yüreğini yırtacak bir mızrak gibi göğsüne bastırmış, titremekteydi. Namlu soğuktu... Tetik acımasızca, kendi görevini yapabilmenin acelesindeydi..
"Bu yürek değil beni değil artık! Bu yürek kimin!? Bu yürek gereksiz. Gereksiz olansa ölmeli..." diye düşündü adam.
Deniz daha bir hırçınlaşmıştı. Dalgalar adamın elini tutmak ister gibi uzanıyordu sahile doğru. Bir martı tepedeki eve doğru kanat çırptığında diğer martılar huzursuzlandı. Bulutlar olacakları biliyor gibiydiler...
Adam, acısını anlatsa duyacak mesafedeki balıkçıdan habersizdi. Genç adamı tanımıyordu. Deniz aklına gelmiyor, martıları hatırlamıyordu... Dalgalar umurunda değildi ki adamın...
Kıyıdaki balıkçı derin bir iç geçirdi, sonra, yavaşça genç adama baktı. "Aşkı en iyi kim tanır bilir misin?" diye sordu.
Genç adam, merakla cevabı bekledi, sadece sustu...
"Aşkı, bir dervişe sormalı bence! Ya da Zapata gibi bir gerillaya... Çakırcalı benzeri bir efeye, bir zeybeğe sormalı, herkes bilmez aşkı" "Ne tutkulu aşıklardır onlar!"
Tepedeki evde, yüreğindeki volkanın ağzına dayadığı tabancasıyla patlamayı durduracağını zanneden adam ter içindeydi...
"Hak ettim mi kızım bunu ben?"
Gözlerinin ışığı sönmüştü adamın. Asırlardır kuraklığı yaşamış, toprağın tenine çekilmişti teni. Bir damla yaş düşse gözlerinden, teninde buharlaşacaktı sanki hemen. Ağlayamıyordu adam; gözlerinin önünde kızının yüzü dalgalanıyor, adam ağlayamıyordu... Bir baba nasıl hak ederdi ki bu acıyı !? Acı hak mıydı yoksa bir bedel mi; ayrımına varamıyordu adam. "Bu kahıra nasıl dayanır bu yaralı yüreğim ? diye kıvrandı adam...
Yaralı yürekleri de vurmak gerek belki de, ayağı kırılan atları vurdukları gibi !.. Bir genç kızın inandığı aşkı uğruna körpe yüreği sıcak çırpınışlardayken henüz, bir yılkı gibi bozkıra terk edilmesini nasıl sindirebilirdi ki bir baba yüreği ?!
"Bu yürek ölmeli !" diye inledi adam. Gölgesi yoktu artık adamın, resmi yoktu... Yüzü kaybolmuş, kimliği silinmişti tüm kayıtlardan... Adamdan geriye hiç iz kalmasın diyordu sanki birileri...
Babanın hayata iz bırakma çabası değil de nedir, çocuk!? Yeni bir can katmak yeryüzüne çok basit bir ihtiyaca bağlanabilir miydi ? Bir can katmıştı yeryüzüne adam ve ben varım ve de var olmaya devam edeceğim dememiş miydi !? Bencilce ama böyle değil miydi bir canı doğurmak!?
Ya o can nasıl sevmişti bir başka canı!?
Bir başka can, cana can katacak bir sevgiyi nasıl çamura bulardı hoyratça!? Sevgi masum değil miydi yoksa!? Aşk diye bir şey yok muydu!?
Ufukta peşi peşine şimşekler çakıyordu. Gök gri, kurşuni bir ağırlıkta çöküyordu yeryüzüne... Martılar sinmişlerdi Moris kayalığına... Yaşlı balıkçının haberi yoktu olanlardan. Uzakta bir yerlerden bir şarkı çalınıyordu: "... ben seni ellerin olsun diye mi sevdim..."
"Sevmeli insan" diyordu balıkçı. "Cephede siperden sipere koşan bir asker ruhuyla sevmeli..." "Sevmek iz bırakmaktır, yaşama: iz bırakmaksa yaşamaktır !"
Bir el silah sesi susturdu balıkçıyı... Ses gök kubbede buldu yankısını. Kurşun adamın yüreğini değil balıkçının beynini vurmuştu sanki... Adamın yüreğindeki volkan sönüyordu, sonra bir yıldırım düşüyor bir yerlere; tepede incir ağacı alev alıyor, bir asker mayına basıyor, bir başka yerde bir kadın ağıt yakıyordu..
Balıkçının kemanı dizlerinden kaydı. Martılar havalandılar çığlık çığlık !..
Genç adam bir elinde balıkçının kemanı, arkasına bakmadan sahil boyunca yürüyordu. Kumsalda ayak izleri, dalgalar izleri siliyor, balıkçı kafatasında kurşun deliği öylece arkasından bakıyordu.
Tepedeki evde olanlardan kimsenin haberi olmamıştı...
Sahilden yalnızca bir keman sesi duyuluyordu...
"Ben seni ellerin olsun diye mi sevdim ..."
Mehmet Ali Canikli
(Herkesin Bir Öyküsü Vardır)
