yüzümün sürgün yerlerine
ayışığının şavkı vurdu
ve kederli çizgiler
büyüdü aynadaki çatlak.
düşündüm hani
birbirimize verdiğimiz
o ilk öpüşün karanfili
şimdi nerdedir
o gürül gürül akan dağ çeşmesi.
biliyorum dumanlı yıllar geçti
kötü yıllar, hüzünlü ve savruk
karşılaşınca bir sokak ortasında
bir gün, tanımayacağız bile
birbirimizi
çünkü biraz da yaşadıklarımız
değil midir yaratan yüzlerimizi
acılarımız
umutlarımızdır
ince bir kıvrım
ince bir yitiş
hepsi birer birer
yol alır giderler
mavi damarlı
etten ve kemikten bir atlasta.
ben de onlar gibi
yol alıyorum karanlıklara doğru
bütün bildiğim yıldızlar söndü
geride
büyük bir aşk bırakarak
yol alıyorum karanlıklara doğru
ama kitaplar onu hiç yazmayacak.
yeni bir gökyüzü aranırken
bir sokak ortasında bulacaklar
yoksul ve soğuk bedenimi.
Behçet Aysan, Düello, Kırmızı Yayınları, S.201-202
