Silahları susturun, kuşlar uyusun biraz
bunu söylüyorum, durmadan söylüyorum zaten
işe yaramıyor, dilimde tuzla buz oluyor kelimeler.
Bir şey yapamayınca ellerim çok utanıyor
gözlerim de öyle, ben de kaçıyorum ışıktan
gırtlağıma kadar utancın içindeyim.
Koşmuyorsa bir insan çığlığına, ayaklarım da kopsun
dünya kadar oldu işittikçe büyüyen kulaklarım
rüzgârdı ama kimseye ulaşamadı sesim.
Bu fotoğrafa iyi bakın
artık insan değil onda gördükleriniz
aynaya bakınca korkutmasın sizi orda görünen
dışarı çıkmadan pencereden kolaçan edin ortalığı
düşünerek bakın, sorgulayarak olan biteni
ben öyle yapıyorum ve düşmanım kendime
ne kötü, bir duvarda yer alan bir taş bile değiliz.
Bu fotoğrafa iyi bakın
cehennemine koşanları göreceksiniz sokakta
sizsiniz onların hepsi.
İnsanların hiçbiri sardunya da değil
yoksa çiçeklenirdi içlerinden biri
umut fışkırabilirdi o çiçeğin renginden.
Biranın sarışınlığı ve sigaranın keyfi
bir de dedikodunun tadı yeterli kandırılmaya
yeterli sanki yaşayıp ölmek için
bu yüzden sizi gömüyorum anlamsızlığa.
Veysel Çolak, İnsan Denen Cehennem, Hayal Yayınları
