Bir tırtıl yürüyor kır yolunda bir yakadan bir yakaya
saatler, gün. Doğanın okul ödevi gibi gaileli, çocuksu,
tozlu. Traktör izinin kraterlerinde, ölümkalımda bir
tırtıl. Toprağın deve tüyünü, yaprağın havını, tırtılda
usun atılımını rüzgâr dolanıyor.
Denizin zarını kaplayan pusun saydam buğusunda
dağ ve gök aynılanıyor, tırtılın adımıyla mavi
buğuda ırgalanıyor tül. Dağın belindeki büklümden
kıyıya açılan yolda ıssızlığın alüvyonunda
umulmayan hayat yürüyor.
Ufkun peçesinde dalgalar kelebeklerin sükunuyla duruldu.
Coğrafyanın gizemli çizimi sahanlığı kırılmış ülkeyi
yansılıyor göğün pazeninde okyanusun yırtılma sesiyle.
Toprağın yüzeyinde tırtılın dalgalanmasında ve
uzayda karanın kırılma yankısında sağ omuzumdan
sol böğrüme verev parçalanmayla düşmüşüm.
Ülke gök camekanlarıyla parçalandı, bağrında karanlık
yar açıldı, karalar ayrıştı, suyun kavşağında kopmuş
toprak dört denizin aynasında başsız, kımıltısız. Ben
dört suyun yamacında ölümcül bir ulusum. Başım ve
böğrüm ayrı kıyılarda, başka karalarda sağ kolumla
sol kolum.
Azer Yaran, Burada Günışığı Türk, Gibi Yayınları, S.50-51
