benimle yürüyen yolun arasından
geçip gidiyor sabah ayazı
evrenin mavi gözleri gibi bakıyorum
yaşadığım kentin sokaklarına
her yoksul evin kapısı birer hüsran
kimse beni, ben kimseyi hiç tanımıyorum
bu sokakta yalnızım
peşimden geliyor bıraktığım gölgeler
kahır dolu pencereler bakıyor gözlerime
çayırlar kurumuş yapraklar solmuş
son yazın ayak izleri tokat gibi iniyor yüzüme
şu pasaklı suda yüzen nar taneleri
usulca yanımdan çekiliyor bir kenara
bekliyorlar orada beni sessizce
doldurmak için az önce benden boşalan
pek de önemli olmayan yerleri
gecenin koyu eflatun gözleri
ansızın serpiliyor üstüme şaşırmıyorum
beni kıskanıyor çünkü ay ve yıldızlar
güven duyduğum gökyüzü
uzanıp örtü atıyor üstüme bir güzel uyuyorum
uyanıyor sonra yüzümde sabah serinliği
aşkımı da kapı önüne koydular
kuşlar gibi ayakta kaldım
içimde umutları kırılmış bir yalnızlık
ve hükmünü sürdüren akşam var
yanılgılarımı içimde saklıyorum
yol boyu paylaştıklarım bunlar
çünkü ben acıların sütüyle beslendim
kavgalar adamı yapıyor beni hayat
hiçliğin ötesinde ne var bilmiyorum
Tanrım onu da bize sen anlat öğrenelim...
Mehmet Sadık Kırımlı, Hiçliğin Ötesi, Delice Yayınları, 1.basım, Mart 2021
