Paranoya Kırlangıcım Paranoya

İnsan güneşle dünyanın arasındadır

Senin sağında, benim solumda

hep ortasındadır ölümün

Durur bir nefesle bir nefes

arasında bir yerde, sabahla akşam

arasında her şeyi şaşırabilir

Yaprağa düşen yağmurdur

yapraktan düşen damla

Ne yapabilir, rüzgârından

merhamet dilemekten başka.

İnsan şaşırdıkça

delinir şüphe torbası

zehirler gözü.

Seni var ya, inleyişinden tanırım

kiminle öpüşsen duyarım sesini

teninin duygusu bulaşır, ateşi, kokusu

bacaklarının arasından ürperti

dudaklarına dolaşır

seğirir damar gibi

İnsanla herkes arasında nahoş tecrübe

Kırlangıcın zamansız göç nedenidir

O yüzden tizdir gagasından fışkıran

Bir daha dönmez yurduna.

Kalp, inleyişinden tanınır

Bir öpünce, bir de kırılınca.

Mahmut Temizyürek

Adımdan Sana Ne?

Adımdan sana ne?

O da ölecek,

Kasvetli bir uğultu gibi.

Uzak kıyılara çarpan dalgaların,

Sağır ormanlıkta yankılanan,

Gece sesleri gibi.

Bir hatıra defterinde, 

Ölmüş izler kalacak acımdan, 

Bir mezar taşına kazınmış, 

Bilinmez dildeki yazılar gibi.

Nesi kaldı,

Taze ve gergin telaşlarda, 

Çoktan unutulmuş adımın? 

Temiz ve körpe anılar 

Sunamaz artık senin ruhuna.

Ama üzüntülü gününde,

Sessizlikte,

Söyle onu özlemle.

De ki benim de bir hatıram var,

Bir kalp var dünyada,

İçinde yaşadığım...

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin, Seçme Şiirler, 1830

Çeviri: Haluk Madencioğlu

Resim: Erik Ludvig Henningsen, 1897