acı dindi, duruldu deniz
avcumda yeşil bir direnç
kımıldıyor, mis kokuyor fesleğen
gök mavi bir yelken kanatları alnımda
simitçiler, piyangocular, falcılar
hayat! kal biraz daha!
ah o aceleci güvercin sürüsü
havalanıp iniyor meydanlara
topuklarımdan saçlarıma kırgındım
bir aynanın içe bakması gibi
sözsüz, tozlu, bulanık yaşadım
şimdi güneş önümde yürüyor kurula kurula
sabahın ayakları pespembe, elleri iğde
saç örgüsünü çözüyor minik kız
fırfır etekleri yaza dönüyor, dünya düşe dönüyor
son sigarasını söndürüyor sonsuz adam
kirpiklerden düşmeyen bir ayrılık
yürünmüş yollar, yürünecek yollar
yollardan masal yapar ağızlar
ağrıyan taş, kederli çiçek, sızlayan su
dilimde dağılıyor dünyanın tek gerçek sorusu
kendini hiç mi sevmedin çocuk?
Özge Sönmez, Edebiyat Nöbeti Sayı: 48, S.30
Resim: Rukiye Garip, Suluboya Çalışma
