Olmak ve ölmek arasında ördüğümüz mağaramızda, ne varsa bizim sandığımız ya geride bırakır çeker gideriz ya da haşlanarak çözülürüz ölümüne...
Gölgelerden ibaret gördüklerimiz, başka yalanların izleridir ipek perdemizde; onları biz öreriz de kendimiz çözemeyiz.
Günü gelir, duvarlarımızı saran yalanlar, aldatırken aldanmalar, hayaller, düşler, inançlar; ne varsa sandığımız! İbrişim örülür de biz yine de şem-ü pervane olur yanarız çıplak bedenimizle... Öyle çarpık bir aşktır ki bu, yerimizi ve yönlerimizi kaybederiz tutulduğumuzda sarmalına; konup göçeriz kendimizden.
"İbrişim örmüyorlar / oy oy / sevmişim vermiyorlar / dayanamam ben..."
Mehmet Ali Canikli
Siyah Beyaz Düştü Sevdalar, s.81,82
Resim: Figen Batı, Tuval Üzerine Akrilik, 90x120
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder