Uçun Kuşlar

İnsandır suda akan, yaprakta yeşil, gülde kırmızı

zorlu bir dal gibi eğleniriz de fırtınalarla

ince bir sızı birden, bastırır kırar kollarımızı

ve bir akşam kuşlar gibi elimizden uçup giden mutluluk

bir sabah ebemkuşaklarının altından dörtnala gelir

yaşayalım çocuklar

her şey bizimdir

bir giysi örtüsünde ben bu yedi satırı

ipek ipliklerle işlenmiş buldum

bozkırda yüzükoyun bir hitit kasabası

yedi renk ipek satır yedi bülbül yavrusu

vurmuşlar anasını da kalmış yavrusu

bir sürgün ozan yazmış vaktin birinde

bir gençkız ipeklemiş onu örtüye

yedi renk ipek iplik, yedi bülbül yavrusu

ak örtüde yedi satır, gökkuşağı iğrisi

bu yalnızlık bu sürgün, insan olmak acısı

aldım yedi yavrucuğu koydum buraya

yedi bülbül yavrusunu verdim anaya

yaşıyor mu bilmiyorum o sürgün ozan

yaşıyorsa bilsin diye o sürgün ozan

birgün çıkıp gelsin diye o sürgün ozan

'uçun kuşlar'

'uçun kuşlar'

koydum adını

ben bu şiirin

ben miyim sürgün ozan, kardeşim mi o gençkız

i'leri yıldız yıldız, ü'leri yıldız yıldız

işleyen o kardeşim

kimbilir nerde yalnız!

bir giysi örtüsünde yedi bülbül yavrusu

yedi satır, yedi renk, gökkuşağı iğrisi

içer içer ağlar biri şimdi uzakta

bu bir sınıf acısı

Hasan Hüseyin Korkmazgil, Bütün Şiirleri 2, Oğlak, S.95-96, Bilgi Yayınevi