Zamane şairleri Yaniye Kâni derler,
İki satır dizince adına mâni derler.
Çaldıkları ıslığa saf şiir derler çoğu,
Çektikleri sıtmaya vahy-i rabbâni derler.
Altı saatlik ömrü olmıyan şiire bâki,
Altı asır yaşamış gazele fâni derler.
Nazma yumruk atanlar ya dâhidir, ya şair;
Musiki, renk ve mâna koyana câni derler.
Eskilerin bir ölmez şiir perisi vardı;
Yeniler böylesini görse zebani derler.
Eskiler ilham için gezerlerdi Adada;
Yeniler, ver elini mezeci Yani, derler.
Aynı adam sanırlar bütün sakallıları,
Abdülhak Hâmide Hamid'i sâni derler.
Devrin şiirlerinde her kim mâna ararken
Aklını oynatırsa, tesiri âni derler.
Eskiler böyle anlar yenilerin şi'rini,
Yenilere sorarsan, idraki mâni derler.
Çamdeviren sorarsa, kimdir hakikî şair,
Memleket yollarında Veyselkarani derler.
Faruk Nafiz Çamlıbel
Şiirimizde Taşlama, Şiir Antoloji, S.7, Ümit Yaşar yayınları, 1962
