geldin yine
"otlar gibi sararıyor insan" dedin,
sevilmeyince
yüzüne gölgeler tünedi
sabah. kuşlarını toplayıp gitti sesinden
bir üzüm bağında şarap olmaktı hayalim
insan oldum, kimse sormadı bana, niye doğdum
geldin yine,
gözlerin ufukla birleşmiş bir isyan dizesi
belki nil'de kendini boğmaya yeltenen gamlı sayfa
ya da dağlardan apansız aşağıya koşan sel yeşili
toplayıp bütün kırgınlıkları, her yerin söz çiziği
geldin, yüzün ürkek bir gökyüzü, güldün
sen gülünce yoluna girdi sanki her şey
radyolar cızırdamadı, bebekler ağlamadı
anneler hiç yitirmedi evlatlarını
özlenen ölüler silkeleyip tozu toprağı
güle oynaya döndüler evlerine
boş kalmadı hiçbir koltuk
hiçbir yatak, hiçbir balkon
geldin yine
terliydi ellerin, utanırdın
hiç gidilmemiş sokaklar gibi
büküverirdin içine
severdim seni çözmeyi, susmalar güzelim
yağmur sıcağım, utangaç fırtınam
bir bilseydin içimdeki kederi
az severim sanmazdın hiçbir dönmeyeni
bana sorsalar,
bir yengecin, etini acıta acıta
denize bağıra çağıra
kırıp çıktığı kabuk olurdum
acı o kabukta, keder orda, hayat o sızlayan yuvada
sormadılar insan doğdum
geldin yine
tedirginsin, sevginin iki kere iki dört olduğunu kim öğretti sana
sağlam temelli evler, köklü ağaçlar, yeri belli yıldızlar
neyi ne zaman yapacağını ezberlermiş, salınıp duran kalabalık
her adımı bildik yığında, el ele tutuşan iki nokta
kırılıyorsun sana aşkın özgürlük olduğunu fısıldadıkça
geldin yine, korkuyorsun
rahatlayacaksın bir çerçeveye sığdırsan imgemizi
bulununca yıldız ışığını yitirir
bilinince sokak sihrini
görülünce önü sevdanın, yitirir hükmünü
bilmiyorsun, biliyorum
sorsalar üç nokta olurdum sonu belirsiz cümlede
sormadılar, insan oldum
geldin yine....
Özge Sönmez
(Kıyısı İnsan, Şey Kitap, 1. basım, Ağustos 2023)
