Loriya'ya Çaresiz Bir Rica

Ne olur şiir yazmayalım artık Loriya

Mezar kazalım, tabut taşıyalım, ansiklopedi karıştıralım.

Kaybolan küpelerini arayalım güzel kızların

Olmazsa mülteci taşıyalım uzak kıyılara

Şiir yazmayalım.

Demin yaramaz bir düş ıslattım uykumda

Mürekkep lekesi aranıyorum öpmek için seni, yoktu

Bir ceylan yanımdan geçti -karda- iz bırakarak

Yün kazaklar ör bana Loriya

Uzun kışlardan edindiğimiz arsız bir rivayettir imge

Kırağı çalmış da unuttuğumuz hatıra.

Neyi istiyorum Loriya, biliyor musun?

Şiir yazmayalım.

Kefenin cebi yok diyenlere inanmıyorum

İnanmıyorum masal satıcılarına

Herkes dünyayla selfi çektiriyor kederleri boyunlarına asılı

Titreşime alınmış hüzünlüler geçiyor çarşılardan

Ömürler gökdelenlerden kısa.

Dilek ağaçlarına çaput bağlayalım Loriya

Ve dilek tutalım sınır boylarında teneffüse çıkan çocukları

İp atlayalım ayaklarımız dünyaya değmeden.

Çul olalım, pul olalım, kır olalım, sır olalım

Neyi istiyorum Loriya biliyor musun?

Şair olmayalım.

Sedat İpek

(Artık Sizinle Konuşabilirim, Şey Kitap, 1. basım, Ağustos 2024)

Susmalar Güzeli

geldin yine

"otlar gibi sararıyor insan" dedin,

sevilmeyince

"çok sevilince yanıyorlar" dedim

yüzüne gölgeler tünedi

sabah. kuşlarını toplayıp gitti sesinden

bir üzüm bağında şarap olmaktı hayalim

insan oldum, kimse sormadı bana, niye doğdum

geldin yine,

gözlerin ufukla birleşmiş bir isyan dizesi

belki nil'de kendini boğmaya yeltenen gamlı sayfa

ya da dağlardan apansız aşağıya koşan sel yeşili

toplayıp bütün kırgınlıkları, her yerin söz çiziği

geldin, yüzün ürkek bir gökyüzü, güldün

sen gülünce yoluna girdi sanki her şey

radyolar cızırdamadı, bebekler ağlamadı

anneler hiç yitirmedi evlatlarını

özlenen ölüler silkeleyip tozu toprağı

güle oynaya döndüler evlerine

boş kalmadı hiçbir koltuk

hiçbir yatak, hiçbir balkon

geldin yine

terliydi ellerin, utanırdın

hiç gidilmemiş sokaklar gibi

büküverirdin içine

severdim seni çözmeyi, susmalar güzelim

yağmur sıcağım, utangaç fırtınam

bir bilseydin içimdeki kederi

az severim sanmazdın hiçbir dönmeyeni

bana sorsalar,

bir yengecin, etini acıta acıta

denize bağıra çağıra

kırıp çıktığı kabuk olurdum

acı o kabukta, keder orda, hayat o sızlayan yuvada

sormadılar insan doğdum

geldin yine

tedirginsin, sevginin iki kere iki dört olduğunu kim öğretti sana

sağlam temelli evler, köklü ağaçlar, yeri belli yıldızlar

neyi ne zaman yapacağını ezberlermiş, salınıp duran kalabalık

her adımı bildik yığında, el ele tutuşan iki nokta

kırılıyorsun sana aşkın özgürlük olduğunu fısıldadıkça

geldin yine, korkuyorsun

rahatlayacaksın bir çerçeveye sığdırsan imgemizi

bulununca yıldız ışığını yitirir

bilinince sokak sihrini

görülünce önü sevdanın, yitirir hükmünü

bilmiyorsun, biliyorum

sorsalar üç nokta olurdum sonu belirsiz cümlede

sormadılar, insan oldum

geldin yine....

Özge Sönmez

(Kıyısı İnsan, Şey Kitap, 1. basım, Ağustos 2023)