Kentleşme

Ay'a, yıldızlara, komşu balkonların asmalarına ve

yeşil biberlere, domateslere ve maydanozlara,

nanelere, gülhatmine ve incir ağacına ve kentin

uğultusuna ve tepsideki çaylara karşı güller, açılıp

kapanıyor, kapanıp açılıyor itin dübürü gibi

bahçesinde Süleyman Efendinin - Kentte akşam

sohbeti.

Karanlığı sevmedikleri için gündüz uyuyor onlar,

duymuyorlar kentin uğultusunu, dansını dallarda

kuşların, denizin mavisini, yıldızların ışığını,

yaprakların toprağa kaçışan kokusunu, ırmakları,

ağaçları, yağmuru, etini ve terini doğa'nın - Düş.

Yeniden gelecekler çiçek ve dolu vurmadan dalları,

dökülmeden başaklar ve ilk meyveler, boyunlarını

eğmeden domates fidanları, bakmadan biberlere

yalnızlık kızarmış gözleriyle, eğmeden başlarını

ayçiçekleri, acılı türküler söylemeden Ay,

saklanmadan kuytulara gölgeleri. Söğüt dallarından

düdükler yapıldığı ve çocuk yürekli İsa'nın ağzından

bıçaklandığı o dere

kıyısında tayf gibi yeniden gelecekler - Işık.

Göğün altında dingin, körlerin sonsuz karanlığında

tadacaklar maviyi.

Erdoğan Alkan, Şairin Atölyesi 1, Ocak 1993