Arşa Kadar

Sonra o da sustu, kuş

Uçtu bir başka balkona

Dayanılmaz bir sessizlik

Çöktü odaya, nasıl da geçti

Zaman, hayaletler işe gidecek

Birazdan, kavakları okşayacak

Rüzgâr, ateş durdu, söndü, korlaştı

Kül yayıldı, gevşedi, sonra o da sustu

Kuş, tekrar kondu balkon demirine

Resimler bir kez daha gösterildi

Amcalara, teyzelere ve o eski

Mektuplara damladı gözyaşları

Damladı damladı, sessizlik hep

Çöreklendi odalara, zaman

Selâmsız sabahsız çekip

Gitti hep, haberimiz olmadı

Kavağın halinden, ateş yoruldu

Su susadı, güneş terledi

Gece soyundu, soluklar sıklaştı

Sonra o da bitti, kuş kışın

Gelmedi, kar da yağmadı bu yıl

İlkyaz erken geldi, kuş hiç

Gelmedi, başka kuşlar da konmadı

Balkon demirine, fotoğraflar sarardı

Eskidi, amcalar teyzeler öldü, zaman

Hiç durmadı, suskunluk büyüdü

Büyüdü ta arşa kadar

Sonra o da sustu

Gültekin Emre, Adam 1994 Şiir Yıllığı, S.97