Gün

birtakım vehimler silindi kasaba ağzında

eylül hevenkleri

ezilmiş izmaritler

nöbet basamakları epilepsinin

kırmızısını yitiren kırık kiremitler

ölümün loş bilgisini dayatan varlığıyla

mezar taşlarının soluğunda

ihtiyarlık,

yalvacı homurdanan geçmişin

çığlıktan bir leke olup dağa yürüdü

                          hortlakmışçasına

dağa yürüdü erbane sesleri arasında

bir portredir şimdi çizilmeyi bekleyen

ay, ışığıyla besledi saklı albino çocuğunu

ve o gün bugün ölümsüzdür bakışında

 büyümeye direnenin

ve kırkında taş kırıcının

sevilmeyen babalara benzerdi

gün, karıncaları ayıklamak içindi

bir tabak bulgurdan

açlığı uyutmak için güneş altına koyulan

büyük açlığı

doğmakla bir kazınmış zavallı alınlara

somya altına gizlenildi bronşit kılığında

gözlerinde her şey paslanmaya gebe

gizlenmenin gözlerinde

 ve beklemek beklemek beklemek

gizlenmenin gözlerinde

insan soyunun yazılmamış trajedisiyle

anne sonlu bir rükuydu o zamanlar

her şeyin geçiciliği

uzanarak göğüste bir yerin zayıflığına

uyuyarak ağrısında

dualar içre

çün

  kü: "ol!" denildi olduk

telafisi imkânsız

utanınca simurg gölgeliyor harfleri

dünyalı kanatlarıyla gölgeliyor suskun

öteki dağın ardında

Erhan İksamuk, Edebiyat Nöbeti, Sayı:54, S.16

Resim: Yusuf Bilge, Tuval Üzerine Yağlı Boya, 40x40 cm